ธรรมะเพื่อประช : หน้า 326/580

ธรรมะเพื่อประช ผู้มีปัญญาย่อมไม่โศก ๓๒๕ หนึ่ง ท่าทีว่าเดินผ่านมาในที่แห่งนั้น แล้วถามพราหมณ์ว่า “ลูกชายของท่านตายจากไป ทําไมพวกท่านจึงไม่เศร้าโศก เสียใจกัน หรือว่าพวกท่านรังเกียจเขา” พราหมณ์ได้ฟังคำนั้น จึงบอกเหตุที่ไม่เศร้าโศกว่า “บุตร ของเรา ได้ละทิ้งสรีระอันคร่ำคร่าของตนไป ประหนึ่งงูลอกคราบ เมื่อสรีระใช้สอยไม่ได้แล้ว จําเป็นต้องทิ้งไป แม้พวกญาติกำลัง เผาเขาอยู่ เขาก็ไม่รับรู้ถึงความเศร้าโศกของเรา คติอันใดของ เขามีอยู่ เขาก็จะไปสู่คติอันนั้น” ท้าวสักกะ จึงหันไปถามแม่บ้างว่า “บุตรท่านตายทั้งคน ทําไมท่านจึงไม่ร้องไห้ เพราะธรรมดาของผู้เป็นแม่ ย่อมมีความ รัก ความอาลัยในบุตรมากกว่าพ่อ” นางพราหมณีจึงตอบว่า “เขาเป็นลูกของฉันก็จริงอยู่ แต่เมื่อเขามา ฉันก็ไม่ได้เชิญมา เวลาเขาจะไป ฉันก็ไม่ได้อนุญาตให้ไป เขามาอย่างไร เขาก็ไป อย่างนั้น ทําไมจะต้องไปร้องไห้ถึงคนที่จากไปแล้ว” ท้าวสักกะครั้นได้ฟังค่าของนางพราหมณีแล้ว จึงถาม น้องสาวบ้างว่า “แม่คุณ ธรรมดาว่าน้องสาวจะต้องรักพี่ชาย เธอไม่ชอบใจอะไรพี่ชายหรือ เพราะเหตุใดเธอจึงไม่ร้องไห้” น้องสาวจึงกล่าวว่า "ท่านผู้เจริญ ดิฉันจะร้องไห้ไป ทำไมกัน ถ้าดิฉันร้องไห้ ก็จะทำให้ตาบอบช้ำ ร่างกายผ่ายผอม