การบรรลุธรรมของพระวาสิฏฐีเถรี : หน้า 391/580

Boประช ความโศก สิ้นสุดเมื่อจิตหลุดพ้น ๓๕๐ โอสถชั้นยอดแล้ว นางเกิดความสลดสังเวชใจ เห็นสัจธรรม ของชีวิตในสังสารวัฏว่า เต็มไปด้วยความทุกข์ ทำให้เกิดความ เบื่อหน่ายในการครองเรือน จึงทูลขอบรรพชาต่อพระบรมศาสดา เมื่อนางได้รับอนุญาตแล้ว ก็ออกบรรพชาในสำนักภิกษุณี หลังจากบวชแล้ว บารมีธรรมที่สั่งสมมาจนเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ก็ ปรากฏผล พระเถรีได้ท่ากรณียกิจ เริ่มเจริญสมาธิบำเพ็ญเพียร ภาวนา ทําใจหยุดใจนิ่งดิ่งเข้ากลางของกลางเรื่อยไป ไม่นานก็ บรรลุพระอรหัตผลพร้อมด้วยปฏิสัมภิทาญาณ ๔ หลังจากที่พระวาสิฏฐีเถรีบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์แล้ว จึงได้กล่าวเถรีคาถาเหล่านี้ด้วยความเบิกบานใจว่า “ดิฉันถูก ความโศกเศร้าถึงบุตรบีบคั้น มีจิตฟุ้งซ่าน เปลือยกายสยายผม เที่ยวชมชานร้องไห้ไปตามสถานที่ต่างๆ เดินโซซัดโซเซไปตาม ถนน กองขยะ ในป่าช้า ในตรอกน้อยตรอกใหญ่ อดๆ อยากๆ อยู่ถึง ๓ ปี พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ทรงฝึกบุคคลที่ไม่มีใครเสมอเหมือน ตรัสรู้ด้วยพระองค์เองโดยชอบ หาภัยจากที่ไหนมิได้ กำลัง เสด็จไปสู่เมืองมิถิลา ดิฉันกลับได้สติแล้ว เข้าไปถวายบังคม พระองค์ พระบรมศาสดาพระองค์นั้นได้ทรงแสดงธรรมโปรด ดิฉันด้วยพระมหากรุณา เมื่อได้รับรสแห่งอมตธรรมจากพระองค์