ธรรมะเพื่อประชา: ความสำคัญของการฟังธรรม : หน้า 442/580

ธรรมะเพื่อประช เวลาและโอกาสที่พลาดไม่ได้ ๔๔๑ ทางตั้ง ๑๒๐ โยชน์ ให้สงบระงับลงเสียก่อน วาระที่ ๓ พาหิยะ จึงทูลขออีก พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงประทับยืนในระหว่างถนน นั่นเอง ตรัสแสดงธรรมว่า “พาหิยะ เมื่อเธอเห็นจงสักแต่ว่าเห็น เมื่อฟังจงสักแต่ว่าฟัง เมื่อได้ยินจงสักแต่ว่าได้ยิน เมื่อรู้จงสัก แต่ว่ารู้” เมื่อจบพระคาถาเพียงเท่านี้ ท่านพาหิยะได้บรรลุ อรหัตตผลทันที แล้วขอบวช เนื่องจากท่านไม่เคยถวายผ้า และเครื่องบริขารให้ใครเลย จึงไม่สามารถบวชด้วยเอหิภิกขุ- อุปสัมปทาได้ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสให้ท่านไปแสวงหาเครื่องบริขาร มาก่อน ขณะที่ท่านกำลังแสวงหาอยู่นั้น ได้ถูกโคแม่ลูกอ่อน ขวิดตาย ภิกษุทั้งหลายจึงถามถึงคติของท่านพาหิยทารุจีริยะ พระศาสดาได้ตรัสว่า ท่านได้ปรินิพพานแล้ว ภิกษุสงฆ์เกิด ความสงสัยในเรื่องการบรรลุอรหัตผลของท่าน จึงกราบทูลว่า “พาหิยะฟังธรรมแค่นิดเดียว ได้บรรลุธรรมเพราะเหตุใด พระเจ้าข้า” พระศาสดาจึงตรัสพระคาถาว่า “ถ้าคาถาแม้ตั้งพัน ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ จะมีประโยชน์อะไร บุคคลได้ฟัง คาถาใดแล้วสามารถสงบระงับได้ คาถานั้นแม้บทเดียว ประเสริฐกว่า” แล้วพระพุทธองค์ทรงตั้งพาหิยะไว้ในตำแหน่ง สาวกผู้เลิศ ทางด้านตรัสรู้ได้เร็ว เราจะเห็นได้ว่าชีวิตของคนเรานั้นสั้นนัก เหมือนหยาด