การเดินทางไปสู่การหลุดพ้น : หน้า 387/580

Boประช ความโศกสิ้นสุดเมื่อ นสุดเมื่อจิตหลุดพ้น ៣៨៦ การเดินทางไปสู่จุดหมายปลายทาง คือ อายตนนิพพาน เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยกำลังบุญมากๆ บุญน้อยไปไม่ถึง ต้องมีกำลัง บุญเต็มเปี่ยมจึงจะไปถึงได้ บุญจะเต็มเปี่ยมได้เร็ว ย่อมขึ้นอยู่ กับการทำบุญถูกอู่แห่งทะเลบุญ ถูกทักขิไณยบุคคล และต้องทํา บ่อยๆ ทําซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำทั้งทาน ศีล ภาวนา ทำไปจนหมด อายุขัย แม้ละโลกแล้วไปสู่สุคติภพ ยังต้องไปทํางานละเอียด กันต่อ และเมื่อถึงเวลาก็ลงมาเกิดสร้างบารมีอีก เราจะสร้าง บารมีกันไปอย่างนี้อีกนับภพนับชาติไม่ถ้วน กระทั่งบารมีเต็ม เปี่ยมบริบูรณ์ เราจึงจะหลุดพ้นจากการบังคับบัญชาของพญามาร เหมือนลูกไก่หลุดออกจากกระเปาะฟองไข่ จะเป็นอิสระจาก อาสวกิเลส และจากอวิชชาอย่างสมบูรณ์ เช่นนี้จึงจะสามารถ ไปถึงที่สุดแห่งธรรมกันได้ มีวาระพระบาลีใน ขุททกนิกาย อุทานคาถา ว่า “ความโศก ความร่ำไร ความทุกข์อันมากมายนี้มีอยู่ ในโลก ก็เพราะอาศัยสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก เมื่อไม่มี สัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก ความโศก ความร่ำไร ความ ทุกข์เหล่านี้ย่อมไม่มี ผู้ใดไม่มีสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รักในโลก ผู้นั้น ย่อมเป็นผู้มีความสุขปราศจากความเศร้าโศก เพราะเหตุนั้น