ธรรมะเพื่อประช : หน้า 520/580

ธรรมะเพื่อประช ผู้มีจิตเกษม ៩១៩ ทั้งหลายเหล่านี้ เป็นเหมือนเชือกเกลียวแรกที่ผูกมัดตัวเราไว้ ภวโยคะ คือ ความยินดีพอใจในรูปฌาน และอรูปฌาน มัดให้ติดอยู่กับรูปภพและอรูปภพ คือ เมื่อได้เจอความสุขจาก การที่ใจเริ่มสงบ ทำสมาธิจนได้รูปฌาน ติดอยู่ในความสุขจาก อารมณ์ของฌาน ตายไปเกิดเป็นรูปพรหม หรืออรูปพรหม ซึ่ง ยังไม่พ้นจากคุกของภพสาม พอหมดบุญต้องลงมาเกิดเจอะเจอ ภัยต่างๆ อีก ทิฏฐิโยคะ คือ ความยึดมั่นถือมั่นความคิดเห็นที่ผิดๆ ไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นนิจจัง เป็นสุขังเป็นอัตตา มีความเห็นผิดว่า พ่อแม่ไม่มีพระคุณบ้าง เห็นว่าโลกนี้โลกหน้าไม่มีบ้าง เห็นว่า ตนเองจะพ้นทุกข์ได้ ด้วยการบวงสรวง อ้อนวอนภูเขา ต้นไม้ คนทรงผีสิงหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้าง ใจยังมืดมิด ยังไปหลงติดกับ ความเห็นผิดๆ อยู่ อวิชชาโยคะคือความไม่รู้แจ้งในพระสัทธรรม เนื่องจาก ความสว่างของใจยังไม่พอ ทำให้ไม่เห็นอริยสัจ ๔ ไม่รู้จักทุกข์ พิจารณาไม่ออกว่าต้นเหตุแห่งทุกข์นั้นคืออะไร จะดับทุกข์ได้ อย่างไรและหนทางดับทุกข์ก็มองไม่ออก เครื่องผูกมัดเหล่านี้เปรียบเหมือนเชือก ๔ เกลียว ที่ผูก มัดตัวเราไว้กับภพ ทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารไม่รู้