การปฏิบัติกัมมัฏฐานและการบรรลุธรรม : หน้า 169/580

Boประช ๓๐ ปี ที่รอคอย ១៦៨ ก็กราบลาไปปฏิบัติกัมมัฏฐาน ทำสมถวิปัสสนา จนได้สําเร็จ เป็นพระอรหันต์กันมากมาย มีศิษย์ของท่านองค์หนึ่ง เมื่อได้บรรลุอรหัตผลแล้ว ก็ระลึกถึงคุณของพระอาจารย์จึงตรวจดูว่า อาจารย์ได้บรรลุธรรม ขั้นไหนแล้ว ก็ทราบว่าท่านยังเป็นปุถุชนอยู่ จะหาคุณวิเศษ สักอย่างหนึ่งก็ไม่มี เพราะมัวแต่สอนปริยัติธรรม แต่ไม่ยอม ลงมือปฏิบัติ แม้จะมีความรู้มากมายก่ายกอง เชี่ยวชาญใน พระไตรปิฎก แต่ยังไม่ได้รับรสแห่งพระธรรมที่แท้จริงว่าเป็น อย่างไร พระอรหันต์ผู้เป็นศิษย์ จึงคิดจะช่วยสงเคราะห์ พระอาจารย์ เย็นวันหนึ่ง ท่านได้เหาะไปยังกุฏิของพระมหาเถระ ทำเป็นว่าจะไปขอเรียนอนุโมทนาคาถา พระมหาเถระจำศิษย์ ไม่ได้เนื่องจากท่านมีลูกศิษย์มาก จึงปฏิเสธว่า “คนไม่มีเวลาว่าง เพราะต้องไปสอนพระไตรปิฎกทุกวัน” พระอรหันต์จึงเตือนสติ พระอาจารย์ว่า “ท่านอาจารย์ผู้ว่างเปล่า อย่าทำตนเป็นผู้ไม่ว่างอยู่เลย ท่านไม่รู้ตัวหรือว่า ขณะนี้ท่านเป็นผู้ที่ประมาทแล้ว ตัวของท่าน เป็นเสมือนแผ่นกระดานสําหรับให้คนทั้งหลายเดินข้ามไป ท่าน เป็นที่พึ่งให้แก่คนอื่นก็จริงอยู่ แต่ท่านไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้กับ