ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
อยู่ที่ไหนก็ได้ถ้าใจ หยุด
៣៩៩
ศาสดาด้วยธรรมจักษุ จึงใช้อิทธิปาฏิหาริย์เนรมิตพระคันธกุฎี
สําหรับพระพุทธองค์ และเนรมิตกุฏิอีก ๕๐๐ หลัง เพื่อภิกษุสงฆ์
มีที่สำหรับจงกรม ๕๐๐ แห่ง ทำสถานที่นั้นให้งดงามประดุจ
ทิพยวิมาน เมื่อเหล่าภิกษุสงฆ์มาถึง สามเณรก็ให้การต้อนรับ
อย่างดี พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพำนักอยู่ในสำนักของสามเณร
๑ เดือน จึงได้เสด็จกลับบุพพาราม
ในจำนวนพระภิกษุ ๕๐๐ รูปนั้น มีพระหลวงตา ๒ รูป
พากันคิดว่า สามเณรนี้เอาแต่ก่อสร้างเสนาสนะใหญ่โต คงไม่มี
เวลาปฏิบัติธรรมอย่างแน่นอน พระบรมศาสดาทรงมีความ
ลําเอียง จึงเสด็จมาเพราะเห็นแก่หน้าพระสารีบุตร แม้จะอยู่ใน
ป่าเขาไกลถึง ๓๐ โยชน์ ก็ยังเสด็จมา
ในวันนั้น พระบรมศาสดาทรงตรวจดูสัตวโลกในเวลา
ใกล้รุ่ง ทรงทราบวาระจิตของภิกษุทั้งสอง ในวันเสด็จกลับทรง
อธิษฐานจิตให้พระภิกษุทั้งสองนั้นลืมบริขารของตน เมื่อภิกษุ
ทั้งหมดได้เดินทางออกจากที่พักแล้ว พระพุทธองค์จึงทรงคลาย
ฤทธิ์ ทำให้ภิกษุ ๒ รูปนี้ นึกขึ้นได้ว่าลืมเครื่องบริขารไว้ จึงพา
กันย้อนกลับไปเอาบริขารของตน เมื่อกลับไปอีกครั้ง เห็นแต่ป่า
รกชัฏ กุฏิที่ตนเคยพักอย่างสบายก็ไม่มีอีกแล้ว พระทั้งสองรูป
ได้เที่ยวหาบริขารของตนและพบบริขารห้อยอยู่ตามกิ่งไม้ตะเคียน