ข้อความต้นฉบับในหน้า
Bsumaประช
ความตระหนี่เป็
หนี่เป็นภัยในวัฏฏะ
๑๔
ออกบิณฑบาต ท่านขาดแคลนเกี่ยวกับเรื่องอาหารหวานคาว
ไม่ค่อยมีคนมาใส่บาตรกับท่าน แต่ท่านก็ยังออกบิณฑบาตไป
ตามปกติถึง ๓ วัน วันที่สามได้ข้าวมาปั้นหนึ่งกับกล้วยผลหนึ่ง
กลับมาแล้วตั้งใจที่จะลงมือขบฉัน เมื่อเหลือบไปเห็นสุนัขแม่ลูก
อ่อนผอมโซ ท่านคิดในใจว่า มันคงหิวเช่นเดียวกับที่เรากำลังหิว
จึงแบ่งปันอาหารที่ได้มาในวันนั้นอย่างละครึ่ง ให้ข้าวไปครึ่งปั้น
กล้วยครึ่งผล แล้วท่านก็อธิษฐานจิต “ในวันนี้ เราก็ถึงที่สุดแห่ง
ความหิว สุนัขแม่ลูกอ่อนก็ถึงที่สุดแห่งความหิว ที่สุดต่อที่สุด
มาเจอกัน เราจึงได้สร้างมหาทานบารมี ขออานุภาพแห่ง
มหาทานบารมีนี้ จงอย่าได้อดอยากยากจนอีกต่อไปเลย”
และด้วยอานุภาพแห่งมหาทานบารมีในคราวนั้น เพียง
แค่ข้าวครึ่งปั้นกับกล้วยครึ่งผล ทำให้ท่านสมบูรณ์ไปด้วยปัจจัย ๔
ได้บำรุงเลี้ยงภิกษุสามเณร ถึงวันละ ๕๐๐ รูป เป็นเวลาหลายสิบปี
จนกระทั่งตลอดชีวิตของท่าน เพราะฉะนั้นท่านจึงย้ำบ่อยๆ ว่า
จะสร้างบารมีอะไรก็ทำไปเถิด แต่อย่าขาดทานบารมี เพราะ
ทานบารมีนี้จะเป็นเครื่องสนับสนุนให้เราสร้างบารมีอย่างอื่นได้
อย่างสะดวกสบาย
*ในสมัยพุทธกาล ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จไป
*มก. เล่ม ๔๑ หน้า ๑๔๒