ความสำคัญของการให้ทาน : หน้า 15/589

Bsumaประช ความตระหนี่เป็ หนี่เป็นภัยในวัฏฏะ ๑๔ ออกบิณฑบาต ท่านขาดแคลนเกี่ยวกับเรื่องอาหารหวานคาว ไม่ค่อยมีคนมาใส่บาตรกับท่าน แต่ท่านก็ยังออกบิณฑบาตไป ตามปกติถึง ๓ วัน วันที่สามได้ข้าวมาปั้นหนึ่งกับกล้วยผลหนึ่ง กลับมาแล้วตั้งใจที่จะลงมือขบฉัน เมื่อเหลือบไปเห็นสุนัขแม่ลูก อ่อนผอมโซ ท่านคิดในใจว่า มันคงหิวเช่นเดียวกับที่เรากำลังหิว จึงแบ่งปันอาหารที่ได้มาในวันนั้นอย่างละครึ่ง ให้ข้าวไปครึ่งปั้น กล้วยครึ่งผล แล้วท่านก็อธิษฐานจิต “ในวันนี้ เราก็ถึงที่สุดแห่ง ความหิว สุนัขแม่ลูกอ่อนก็ถึงที่สุดแห่งความหิว ที่สุดต่อที่สุด มาเจอกัน เราจึงได้สร้างมหาทานบารมี ขออานุภาพแห่ง มหาทานบารมีนี้ จงอย่าได้อดอยากยากจนอีกต่อไปเลย” และด้วยอานุภาพแห่งมหาทานบารมีในคราวนั้น เพียง แค่ข้าวครึ่งปั้นกับกล้วยครึ่งผล ทำให้ท่านสมบูรณ์ไปด้วยปัจจัย ๔ ได้บำรุงเลี้ยงภิกษุสามเณร ถึงวันละ ๕๐๐ รูป เป็นเวลาหลายสิบปี จนกระทั่งตลอดชีวิตของท่าน เพราะฉะนั้นท่านจึงย้ำบ่อยๆ ว่า จะสร้างบารมีอะไรก็ทำไปเถิด แต่อย่าขาดทานบารมี เพราะ ทานบารมีนี้จะเป็นเครื่องสนับสนุนให้เราสร้างบารมีอย่างอื่นได้ อย่างสะดวกสบาย *ในสมัยพุทธกาล ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จไป *มก. เล่ม ๔๑ หน้า ๑๔๒