ธรรมะเพื่อประชา: ความสำคัญของการปล่อยวาง : หน้า 234/589

ธรรมะเพื่อประชา เปรตเฝ้าทรัพย์ ๒๓๓ คนละทาง ฝ่ายคฤหบดีได้ซ่อนกหาปณะไว้ที่กอไม้แห่งหนึ่ง ตนเองได้หนีไปซ่อนอยู่ในที่ไม่ไกล พวกโจรตามมาจนพบ ได้ทำร้ายและฆ่าคฤหบดีจนตาย เนื่องจากใจยังเกาะเกี่ยวอยู่ใน ทรัพย์ที่หามาได้ เกิดความโลภครอบงำาจิตใจ เขาจึงบังเกิดเป็น เปรตเสวยทุกข์อยู่กลางป่าแห่งนั้นนั่นเอง พวกพ่อค้าที่หลบหนีไปได้ เมื่อกลับไปถึงกรุงสาวัตถี บอกข่าวร้ายให้ลูกสาวของคฤหบดีฟัง นางเมื่อรู้ว่าพ่อตายแล้ว ก็เสียอกเสียใจ เพราะตนเองต้องเป็นคนกำพร้า ฝ่ายกุฎมพี ผู้เป็นสหายของบิดาเป็นคนใจบุญสุนทาน กล่าวปลอบโยนนางว่า “ธรรมดาว่า ภาชนะดินมีความแตกไปเป็นที่สุด ฉันใด ชีวิตของ สัตว์ทั้งหลาย ก็มีการแตกไปเป็นธรรมดา ฉันนั้น ความตาย บังเกิดขึ้นทั่วไปแก่สรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่า เพราะฉะนั้น เจ้าอย่า เศร้าโศกเสียใจไปเลย” จากนั้นรับนางไว้เป็นบุตรบุญธรรม เลี้ยงดูเหมือนลูกแท้ๆ ทำให้นางคลายโศกลงได้ และได้ประพฤติ ปฏิบัติตามพ่อบุญธรรมที่เป็นผู้รักในการสร้างบุญบารมี ต่อมา นางคิดถึงบิดาผู้ให้กำเนิด จึงปรารภจะทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้ นางจึงต้มข้าวยาคูเป็นจํานวนมาก แล้วซื้อ ผลมะม่วงมีรสหวาน ถือไปทำบุญที่วัดพระเชตวัน ได้น้อม ข้าวยาคูเข้าไปถวายสงฆ์หมู่ใหญ่ เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า