วิบากกรรมของนักล่าสัตว์ : หน้า 496/589

ธรรมะเพื่อประช วิบากกรรมของนักล่าสัตว์ ៤៩៥ เปรตได้ฟังพระอรหันต์ถาม จึงบอกบุพกรรมของตนว่า “เมื่อก่อนกระผมเป็นนายพรานอยู่ที่กรุงราชคฤห์ เป็นผู้มีฝ่ามือ เปื้อนด้วยโลหิต เป็นคนหยาบช้า ทารุณ มีใจประทุษร้ายในสัตว์ มากมาย ยินดีแต่ในการเบียดเบียนสัตว์อื่น เป็นผู้ไม่สำรวมด้วย กาย วาจา ใจ ผมได้อุบาสกเป็นกัลยาณมิตร เพื่อนของผมเป็น คนมีใจดี มีศรัทธา เป็นคนเอ็นดูกระผม ห้ามผมอยู่เป็นประจำว่า อย่าทํากรรมชั่วเลย เพื่อนเอ๋ย อย่าไปทุคติเลย ถ้าท่านปรารถนา ความสุขในโลกหน้า จงงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ อันเป็นการ ไม่สำรวมเสียเถิด ผมฟังคำของสหายผู้หวังดี มีความอนุเคราะห์ด้วย ประโยชน์นั้นแล้ว ไม่ได้ทําตามคําแนะนํา เพราะผมเป็นคนไม่มี ปัญญา ยินดีแต่ในบาป สหายผู้มีปัญญาจึงแนะนำผมให้รักษา ศีล ๕ ตอนกลางคืนว่า ถ้าท่านฆ่าสัตว์ในตอนกลางวัน ส่วน กลางคืน จงงดเว้นเสียเถอะ กระผมจึงฆ่าสัตว์เฉพาะกลางวัน กลางคืนเป็นผู้สํารวมงดเว้น เพราะฉะนั้นกลางคืนกระผมจึง ได้รับความสุข กลางวันได้เสวยทุกข์ ถูกสุนัขรุมกัดกิน” วันต่อมา พระเถระได้เห็นเวมานิกเปรตซึ่งมีลักษณะ คล้ายๆ กันอีก แต่ต่างกันตรงที่เจตนาในการทำกรรมแตกต่างกัน คือเปรตตนนี้ฆ่าสัตว์เพราะความสนุกจึงต้องเสวยทุกข์ในเปลโลก เรื่องของเปรตตนนี้มีอยู่ว่า