กรรมของผู้ไม่เชื่อเรื่องบุญเรื่องบาป : หน้า 380/589

Dsuem ประชาช กรรมของผู้ไม่เชื่อเรื่องบุญเรื่องบาป ๓๗๕ ก็รีบปลุกกันไปมุงดู แต่เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ ก็ต้องแปลกใจกันใหญ่ เพราะสิ่งที่เห็นนั้นคือเปรต จึงไต่ถามว่า “ทําไมจึงมานอนร้อง โอดครวญอยู่ที่นี่” เมื่อรู้ว่า สิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัวและมีกลิ่นเหม็นนั้น คือเปรต ก็ขนลุกขนพองหวาดกลัวไปตามๆ กัน ครั้นพิจารณา แล้วเปรตตนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงและไม่ได้มาร้าย จึงถามเรื่องราว บุพกรรมของเปรตว่า “ท่านทํากรรมชั่วอะไรเอาไว้ จึงมาเกิด เป็นเปรต ทนทุกข์ทรมานอยู่ในทะเลทรายเช่นนี้” เปรตได้สารภาพบาปของตนเอง ให้พวกพ่อค้าฟังว่า “เมื่อก่อนข้าพเจ้าเป็นเศรษฐีอยู่ในเมืองเอรกัจฉะ มีพระเจ้า ทสันนราชเป็นพระราชา ประชาชนเรียกข้าพเจ้าว่า ธนปาลเศรษฐี ข้าพเจ้ามีทรัพย์ ๔๐ เล่มเกวียน แม้จะมีทรัพย์มากถึงเพียงนั้น ก็ตาม แต่ไม่ได้ให้ทาน ได้ปิดประตูบริโภคอาหารตามลำพัง คนเดียว เพราะไม่อยากให้พวกยาจกมาเห็น ข้าพเจ้าไม่มีศรัทธา เป็นคนตระหนี่เหนียวแน่น เพราะเชื่อว่าบุญบาปไม่มีจริง เป็นเพียงเรื่องราวที่กุกันขึ้นมาเท่านั้น ข้าพเจ้าได้ด่าพวกยาจก และห้ามปรามมหาชนผู้กำลังให้ทาน ทำแต่กรรมชั่วเอาไว้ จึงต้องมาเป็นอย่างนี้ เมื่อก่อนข้าพเจ้าสงวนทรัพย์ไว้ แม้มีทรัพย์สมบัติมาก