บุพกรรมของพระพุทธเจ้า ตอนที่ (๒) : หน้า 301/589

บุพกรรมของพระพุทธเจ้า ตอนที่ (๒) ๑๐๐ หมายจะเอาชีวิต ว่าจ้างนายขมังธนูให้ไปซุ่มดักปลงพระชนม์ พระบรมศาสดาที่กลางป่าแต่ก็ไม่สำเร็จสักครั้ง วันหนึ่งพระเทวทัต ยืนอยู่ยอดเขา กลิ้งหินก้อนโตหวังให้ตกใส่พระพุทธองค์ แต่ด้วยพุทธานุภาพ ยอดเขาอื่นจึงรับเอาหินก้อนนั้นที่กำลัง ตกลงมา ก้อนหินใหญ่จึงแตกกระจายเป็นสะเก็ดเล็กสะเก็ดน้อย แล้วกระเด็นมากระทบหลังพระบาทของพระองค์ ทำให้ถึงกับ ห้อพระโลหิต เพราะผลกรรมที่พระเทวทัตอาฆาตในพระผู้มีพระภาค เจ้านี้ ประกอบกับกรรมในภพชาติก่อนของพระองค์เอง ที่กลิ้ง หินทับน้องชายต่างมารดาจนตาย และกรรมที่สมัยหนึ่งพระองค์ เป็นเด็กชาวบ้าน กำลังเล่นอยู่กับเพื่อนๆ เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้า เที่ยวบิณฑบาตไปตามถนน ด้วยความคะนองมือ จึงหยิบก้อนหิน ขว้างใส่หลังเท้าของพระปัจเจกพุทธเจ้าจนโลหิตไหลออกมา เพราะกรรมนั้น พระโพธิสัตว์ต้องเสวยทุกข์ในนรกยาวนาน มา ภพชาตินี้จึงถูกสะเก็ดหินกระเด็นใส่จนถึงขนาดห้อพระโลหิต จะเห็นว่า ใครทํากรรมใดไว้ ก็จะต้องรับผลแห่งกรรมนั้น ร่ำไป ชีวิตในสังสารวัฏนั้นยาวนาน ผู้รู้อุปมาเอาไว้ว่า หากเอา กระดูกของคนเพียงคนเดียวมากองรวมกันไว้ ก็จะได้กองกระดูก ที่สูงเท่าภูเขาตั้งตระหง่านเทียมเมฆทีเดียว แล้วแต่ละภพชาติ