วิบากกรรมของนักล่าสัตว์ : หน้า 497/589

วิบากกรรมของนักล่าสัตว์ ៤៩៦ เมื่อพระนารทเถระไปพบเปรตตนนี้เข้า จึงถามว่า “ท่าน รื่นรมย์อยู่ในเรือนยอดและปราสาทบนบัลลังก์อันปูลาดด้วย ผ้าขนสัตว์ มีเครื่องขับร้องประโคมดนตรีที่บุคคลคอยประโคม ให้ฟัง ภายหลังเมื่อสิ้นราตรี พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ท่านต้องเสวย ทุกข์ทรมานแสนสาหัสอยู่ในป่าช้า ท่านทำกรรมชั่วอะไรไว้ด้วย กาย วาจา ใจ เพราะวิบากแห่งกรรมอะไร ท่านจึงได้เสวยทุกข์ เช่นนี้ ช่วยเล่าให้อาตมาฟังหน่อยเถิด” เปรตจึงเรียนให้ทราบว่า ในอดีต “กระผมเป็นมาณพ ชื่อว่า มาควิกะ แม้เป็นลูกของคนมีทรัพย์ แต่ก็รักสนุกด้วยการ ออกล่าเนื้อตลอดทั้งกลางคืนและกลางวัน อุบาสกคนหนึ่งเป็น สหายของกระผมอาศัยความเอ็นดูตักเตือนว่าอย่าทำปาณาติบาต เลย เพราะมันไม่คุ้มกับการที่จะต้องไปเสวยทุกข์ในอบายภูมิ ถ้าสหายปรารถนาความสุขในโลกหน้า จงงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ เสียเถิด แต่ผมก็ไม่เชื่อ เพราะคิดว่าสัตว์เป็นอาหารของมนุษย์ ไม่น่าจะเป็นบาป อุบาสกจึงไปขอร้องพระเถระรูปหนึ่ง วันหนึ่ง พระคุณเจ้าไปบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ ได้ หยุดยืนที่ประตูบ้านของผม ผมเห็นท่านแล้วเกิดความเลื่อมใส จึงทําการต้อนรับให้เข้าไปฉันภัตตาหารในบ้านปูลาดอาสนะถวาย เมื่อพระเถระฉันภัตตาหารเสร็จ ก็ประกาศโทษในปาณาติบาต และอานิสงส์ในการงดเว้นจากปาณาติบาตแก่กระผม ถึงกระนั้น