ความน่าสงสารของเปรตในธรรมะ : หน้า 478/589

ธรรมะเพื่อประช ค ว า ม ห ล า ก ห ล า ย ของเปรต (๑) ๔๗๗ อย่างน่าเวทนาเพราะหิวโหยอาหาร หมดเรี่ยวหมดแรง จะไปไหนๆ ก็ไม่ได้ ได้แต่นอนอิดโรยอยู่อย่างระเกะระกะน่าเวทนามาก บางครั้ง หูของเปรตจะได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกลอยู่ ตลอดเวลาว่า “เปรตทั้งหลายเอ๋ย จงพากันมากินข้าว กินนํ้าเถิด” เมื่อฝูงเปรตได้ยินเสียงเช่นนี้ ก็เข้าใจว่า มีข้าวมีน้ำ ต่างดีอกดีใจ คิดจะลุกแต่ก็ลุกขึ้นไม่ได้ เพราะหมดเรี่ยวหมดแรง บางตนก็ล้ม หงายลงนอน แต่พวกเปรตก็ไม่ละความพยายาม พากันเกาะ พยุงลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล และในที่สุดก็สามารถลุกขึ้นได้ เมื่อพวกเปรตลุกขึ้นได้แล้ว ก็เอามือที่เหี่ยวแห้งพาดขึ้น เหนือหัว ชื่นชมยินดี ค่อยๆ พยุงร่างกายไปตามทิศที่ได้ยิน เสียงเรียก เดินโซซัดโซเซไปทางต้นเสียงก็ไม่พบข้าวและนํ้าเลย เปรตจึงเสียใจร้องไห้ครวญคราง พลางล้มลงเกลือกกลิ้งด้วย ความหิวอยู่ตรงนั้น ทันใดนั้นก็จะได้ยินเสียงแว่วมาอีก แต่แม้ เปรตจะพยายามลุกขึ้นเดินหา ก็ไม่เจอแม้สักครั้งเดียว เปรตเหล่านี้ในชาติก่อนตอนเป็นมนุษย์ เป็นคนใจร้าย มีความอิจฉาริษยาคนอื่น เห็นคนอื่นมั่งมีเหนือตนก็ไม่พอใจ คอยกลั่นแกล้งให้คนอื่นได้รับความลำาบาก เมื่อเห็นคนยากไร้ ก็กลับดูถูกดูแคลน ชอบหลอกลวงเอาทรัพย์ของคนอื่นมาเป็น ของตน ทั้งเป็นคนตระหนี่ไม่ยินดีในการให้ทาน เพียงแค่เห็น