ธรรมะและกรรม : หน้า 66/589

ธรรมะเพื่อประชาชน โทษของการกักขังสัตว์ ๖๕ ชาวบ้านถึง ๗ ตำบล ให้มาช่วยกันผลักหินออก แม้พยายามกัน มากเพียงใด ก็ไม่มีใครสามารถเลื่อนหินให้ออกจากปากถ้ำาได้ ฝ่ายพวกภิกษุที่อยู่ด้านใน พยายามช่วยกันดิ้นรนหา ทางออกจากถ้ำให้ได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังหาทางออกไม่ได้ จึงถูก ขังอยู่ในถ้ำ อดอาหารนานถึง ๗ วัน แต่เรื่องอัศจรรย์ก็บังเกิด ขึ้น เมื่อวันที่ ๗ ก้อนหินกลับกลิ้งออกไปเอง พระภิกษุพากัน ออกมาจากถ้ำด้วยความเหนื่อยอ่อน จึงคิดกันว่า คงเป็นเพราะ บาปอกุศลที่พวกเราได้เคยทำเอาไว้ในชาติก่อน และกรรมตามมา ส่งผลในชาตินี้ แล้วก็เดินทางต่อไปเพื่อเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา เมื่อไปถึงวัดพระเชตวัน กราบทูลเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งหมด ให้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงทราบ พระพุทธองค์จึง ตรัสเล่าเรื่องในอดีตของภิกษุทั้ง ๗ รูป ให้ฟังว่า “ในภพชาติก่อน ภิกษุทั้ง ๗ รูป เกิดเป็นเด็กเลี้ยงโค เด็กทั้ง ๓ คนนั้นเป็น เพื่อนกัน เที่ยวเลี้ยงโคอยู่ตามทุ่งหญ้า วันหนึ่งได้พบเหี้ยใหญ่ ตัวหนึ่ง จึงพากันไล่จับ มันหนีเข้าไปซุกซ่อนในจอมปลวก เด็กๆ ไม่สามารถจับมันได้ จึงปรึกษากันว่า พรุ่งนี้จะกลับมาจับใหม่ ก่อนจากไปจึงช่วยกันหักกิ่งไม้มาปิดช่องทุกช่องอย่างมิดชิด วันรุ่งขึ้น พวกเด็กๆ ลืมสนิทว่าได้ขังเหี้ยไว้ในรู ได้ต้อน โคไปเลี้ยงที่อื่น ในวันที่ ๗ เมื่อต้อนโคกลับมาหากินที่เดิม แล้ว