จุดจบของผู้ก่อเวร : หน้า 177/589

จุดจบของผู้ก่อเวร ที่กล่าวถึงก็เดินหากินมาถึงบริเวณนั้น นางนกไส้เห็นก็ได้เข้าไป อ้อนวอนว่า “ข้าพเจ้าขอไหว้ท่านพญาช้าง ผู้เที่ยวไปแต่ผู้เดียว ขอท่านอย่าได้เหยียบลูกน้อยของข้าพเจ้าเลย ลูกๆ ของข้าพเจ้า ยังเล็กอยู่” เจ้าช้างดุร้ายเชือกนั้น เมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอน แทนที่จะเกิดความเห็นอกเห็นใจ กลับพูดขึ้นมาด้วยอาการที่ ฉุนเฉียวว่า “นางนกไส้ เราจะฆ่าลูกเจ้าเสีย ตัวเจ้าก็เล็กๆ จะ ทําอะไรเราได้ เราจะขยี้นกไส้อย่างเจ้าตั้งแสนให้แหลกละเอียด ด้วยเท้าข้างซ้ายของเรานี่แหละ” ด้วยอุปนิสัยที่ไม่มีความเมตตา กรุณา ช้างจอมเกเรเชือกนั้นครั้นกล่าวอย่างนี้แล้ว ก็ใช้เท้าขยี้ ลูกนกทั้งหลายจนแหลกละเอียดตาย แล้วก็บันลือเสียงด้วย ความพึงพอใจ จากนั้นก็เดินหลีกไป เมื่อเห็นช้างเกเรทําอย่างนั้น นางนกไส้ตัวเล็กๆ ที่ไม่มี ทางสู้ และไม่มีหนทางที่จะช่วยเหลือลูกน้อยของตนเอง ทำได้ แต่เพียงจับอยู่บนกิ่งไม้ มองดูช้างพาลทำร้ายลูกของตนเองด้วย ความรันทดใจ พร้อมกับกล่าวว่า “เจ้าช้างเกเร เจ้าจงบันลือไป ก่อนเถิด เจ้าจะเห็นกำลังของเรา” ครั้นกล่าวอย่างนี้แล้ว ด้วย ความเคียดแค้นจึงพยายามเสาะหาหนทางแก้แค้น นางนกไส้ เข้าไปรับใช้กาตัวหนึ่งอยู่สองสามวันเท่านั้น การู้สึกพอใจ ถามถึง วัตถุประสงค์ที่เข้ามารับใช้ นางนกไส้ได้ช่องจึงบอกว่า ที่ฉันมานี้ ไม่ต้องการอะไรมากมายเลย อยากจะให้ท่านเอาจะงอยปากจิก