โทษของการว่าร้ายและการสื่อสารที่สุภาษิต : หน้า 141/589

ธรร โทษของการว่าร้าย ๑๔๐ น ในที่สุดก็ทําให้เกิดการแตกความสามัคคี ควรพูดจาให้เหมือน อารยชน พูดแต่วาจาสุภาษิต ซึ่งพระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า “ถ้า อารยชนใคร่จะพูด ก็เป็นผู้ฉลาด รู้จักกาล พูดแต่ถ้อยคำที่ ประกอบด้วยเหตุผลที่อารยชนประพฤติกัน ไม่พูดด้วยความโกรธ ไม่ยกตัว มีใจสงบ ไม่ตีเสมอ ไม่ก้าวร้าว ไม่พูดเอาหน้า รู้ชอบ แล้วจึงกล่าว ถ้าเขาพูดดีพูดถูกก็อนุโมทนา เมื่อคนอื่นพูดผิด ก็ ไม่รุกราน เขาพูดพลั้งไปบ้างก็ไม่ถือสาหาความ ไม่พูดพล่าม ไม่พูดเหยียบย่ำคนอื่น การพูดของสัตบุรุษเป็นการพูดเพื่อให้ เกิดความรู้ประเทืองปัญญา อารยชนมีปกติสนทนากันอย่างนี้” ทุกท่านก็เช่นเดียวกัน เมื่อจะพูดจาปราศรัยกับใคร ต้องรู้จักมีความสำรวมระวัง ให้พูดแต่ถ้อยคำอันเป็นที่รัก เป็น คำที่ยกใจให้สูงขึ้นสู่หนทางสวรรค์และพระนิพพาน ฝึกสรรหา กลั่นกรองถ้อยคําที่พูดแล้วเปลี่ยนใจผู้ฟังจากรุ่มร้อนให้มา เยือกเย็น จากกระวนกระวายกระสับกระส่ายให้หยุดนิ่งได้ พูดจาโน้มน้าวใจผู้ฟังให้หันกลับเข้ามาตั้งไว้ที่ศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗ วาจาใดที่พูดไปแล้วทำให้ผู้ฟังเข้าถึงธรรม วาจานั้น แหละเป็นอริยวาจา เป็นวาจาอันประเสริฐ ดังนั้นให้หมั่น ฝึกฝนอบรมตนเองให้เป็นผู้มีวาจาสุภาษิต จะได้ช่วยกันแนะนำ ชาวโลกให้เข้าถึงธรรมกันทุกคน