จุดจบของผู้ก่อเวร : หน้า 176/589

Dsuem ประชาช จุดจบของผู้ก่อเวร ๑๗๕ มีอยู่สมัยหนึ่ง พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นพญาช้างในป่า- หิมพานต์ เมื่อเจริญวัยแล้ว เป็นช้างที่มีรูปร่างสวยงาม ร่างกาย สูงใหญ่ดูน่าเลื่อมใส เป็นจ่าโขลงมีช้างแปดหมื่นเชือกเป็นบริวาร ได้อาศัยหากินอยู่ที่ป่าหิมพานต์ ครั้งนั้นมีนางนกไส้ตัวหนึ่ง ออกไข่ไว้ในที่ทีโขลงช้างเที่ยวหากินพอดี ต่อมาลูกนกเหล่านั้น ก็ออกจากกระเปาะไข่ ปีกยังไม่ทันงอกไม่สามารถจะบินได้ พระมหาสัตว์พร้อมทั้งบริวารเดินทางหากินมาถึงที่นั้น นางนกไส้เห็นอย่างนั้น ด้วยความห่วงใยลูก จึงได้ประคองปีก ทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแล้วยืนขวางหน้าพระโพธิสัตว์ กล่าว อ้อนวอนว่า “ข้าพเจ้าขอความเมตตาท่านพญาช้างผู้เป็นเจ้าโขลง อย่าได้ฆ่าลูกน้อยของข้าเลย” พระโพธิสัตว์ได้ฟังดังนั้นแล้วกล่าวปลอบประโลมว่า “นางนกไส้เอ๋ย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย เราจะรักษาบุตรน้อยของ เจ้าเอง” แล้วก็ยืนคร่อมอยู่เหนือลูกนกเหล่านั้น ยืนสงบนิ่งอยู่ อย่างนั้น จนกระทั่งช้างทั้งแปดหมื่นเชือกเดินผ่านไป พระโพธิ สัตว์ จึงเรียกนางนกไส้มา กล่าวว่า “ดูก่อนนางนกไส้ มีช้างอยู่ เชือกหนึ่ง มักจะเที่ยวไปตัวเดียว จะมาข้างหลังเรา ช้างตัวนั้น ไม่เชื่อฟังเราเลย เมื่อช้างเชือกนั้นมาถึง เจ้าก็พึงอ้อนวอนช้างนั้น อย่าให้ทําร้ายลูกเจ้าก็แล้วกัน” เมื่อกล่าวจบ พญาช้างโพธิสัตว์ ก็เดินหลีกไป เมื่อพญาช้างคล้อยหลังไปได้สักพักหนึ่ง ช้างเชือก