วิบากกรรมและการอนุเคราะห์ในพระพุทธศาสนา : หน้า 167/589

ธรร วิบากกรรมของการพูดเพ้อเจ้อ ๑๖๖ ที่มิใช่เป็นวาจาของสัตบุรุษ แล้วพระองค์ก็ทรงแสดงธรรมอัน เหมาะสมแก่อัธยาศัยของพุทธบริษัทที่พากันมาประชุมในที่นั้น ในเวลาจบพระธรรมเทศนา มหาชนและหมู่สัตว์ ๘๔,๐๐๐ ได้ บรรลุธรรม ในครั้งนั้น กุฎมพี่คนหนึ่ง ผู้มีทรัพย์ ๘๐ โกฏิ ได้รับเด็ก นั้นไปเป็นบุตรบุญธรรมต่อหน้าพระพักตร์ของพระผู้มีพระภาคเจ้า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงดำริว่า เด็กนี้มีบุญเก่ารักษาไว้ และ มหาชนก็ทำการอนุเคราะห์แล้ว จึงได้เสด็จกลับไปยังพระวิหาร สมัยต่อมา เมื่อกุฎมพีถึงแก่กรรมแล้ว เขาปกครองทรัพย์ ที่กุฎมพีนั้นมอบให้ และเก็บรวมทรัพย์ไว้จนได้เป็นคฤหบดีใหญ่ มีสมบัติมั่งคั่งในพระนครนั้น เขาเป็นผู้มีใจยินดีในการให้ทานเป็น อย่างยิ่งทำให้ชีวิตมีแต่ความสุขความเจริญรุ่งเรืองภิกษุทั้งหลาย และมหาชนที่ได้รู้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น ต่างพากันอัศจรรย์ใจ แล้วคิดว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเป็นผู้เห็นการณ์ไกล ทรงรู้ เห็นเหตุนั้นประจักษ์แล้ว อาศัยความอนุเคราะห์ได้เสด็จไปโปรด เด็กน้อย แม้เมื่อเขาเกิดมาก็ถูกนำไปทิ้งไว้ในป่าช้า พระองค์ยัง เสด็จไปด้วยพระองค์เอง นับเป็นพระมหากรุณาอันยิ่งใหญ่ ต่างก็พากันชื่นชมในพระญาณของพระบรมศาสดา พระบรมศาสดาตรัสว่า “บุคคลบางคนมีบุญมาก บางคน