โทษของความประมาทในธรรมะ : หน้า 116/589

ธรรมะเพื่อประช โทษของความประมาท ๑๑๕ สรรพสัตว์ที่เกิดมาแล้ว ล้วนต้องบ่ายหน้าไปสู่ความตาย ความตายเป็นสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา แต่ก็ไม่สามารถหลบลี้หนี จากปากพญามัจจุราชไปได้ ผู้มีปัญญามองเห็นว่า ความตาย ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว และไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เป็นเพียงการย้าย ตำแหน่งที่อยู่อาศัย ย้ายไปอยู่ที่ใหม่ ถ้ามีบุญมากก็ไปเสวยผล บุญในสุคติโลกสวรรค์ แล้วกลับมาเกิดเพื่อสร้างบารมีในโลก มนุษย์ต่อไปอีก ส่วนผู้มีบุญน้อยทำบาปอกุศลไว้มาก ก็ตกไปใน อบายภูมิ เสวยวิบากกรรมอันเผ็ดร้อนในมหานรก ผู้รู้ทั้งหลาย ท่านแนะนำว่า หากไม่อยากตาย ก็ต้องไม่เกิด แล้ววิธีการที่จะ ไม่เกิดอีก จะต้องฝึกใจให้หยุดนิ่ง เข้ากลางของกลางไปเรื่อยๆ กลางของกลาง หยุดในหยุด นิ่งในนิ่ง ในหนทางสายกลางตรง กลางกาย ซึ่งเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้พบทางพ้นทุกข์ เข้าถึง ความสุขที่แท้จริง ที่จะทำให้ไปถึงที่สุดแห่งทุกข์ถึงที่สุดแห่งธรรม พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ธรรมบท ว่า “โย จ ปุพเพ ปมชฺชิตวา ปจฺฉา โส นปฺปมชฺชติ โสม์ โลก์ ปภาเสติ อพฺภา มุตโตว จนฺทิมา บุคคลใดประมาทในกาลก่อน แล้วกลับมาไม่ประมาท ในภายหลัง เขาย่อมยังโลกนี้ให้สว่าง กระจ่างดังพระจันทร์ เฉิดฉายในนภากาศ