โทษของผู้รังแกในธรรมะ : หน้า 362/589

ธรรมะเพื่อประช โทษของผู้รังแก สมณะ ๓๖๑ พายเรือผ่านมา ชายหนุ่มคนนั้นเกิดจิตนึกสนุกขึ้นมา อยากแกล้ง สามเณร จึงเอามือทั้งสองวิดน้ำสาดไปที่เรือ สามเณรกลัวเปียก จึงเอนกายหลบน้ำ ทำให้เรือเอียงและล่มไปในทันที เนื่องจาก สามเณรยังเป็นเด็กอายุไม่กี่ขวบ และไม่นึกว่าตนเองจะถูกแกล้ง เช่นนี้ ก็กระเสือกกระสนรีบว่ายน้ำหนี ผ้าจีวรก็หลุดลุ่ยเปียกปอน ท่านเกิดความรู้สึกไม่ค่อยพอใจโยมจึงพูดจาตักเตือนต่อว่าโยมนั้น ด้วยถ้อยคําที่ค่อนข้างรุนแรงทีเดียว ชายหนุ่มเมื่อได้ยินสามเณรพูดอย่างนั้น แทนที่จะสำนึก ผิดว่า เราไม่น่าจะไปแกล้งท่านเลย กลับรู้สึกขุ่นมัวโมโหว่า สามเณรตัวน้อยนี้ ปากดีเหลือเกิน ตอนแรกเห็นนึกเอ็นดู แต่เมื่อถูกต่อว่าก็กลับรู้สึกไม่พอใจ ทั้งๆ ที่ตนเองเป็นฝ่ายผิด ด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่าน จึงปรี่เข้าไปตบหูสามเณร ๒-๓ ที เมื่อความโกรธทุเลาลง ค่อยรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาบ้าง จึงช่วย สามเณรให้ขึ้นฝั่ง แต่ก็ไม่ได้กล่าวคำขอขมาแต่อย่างใด ชายหนุ่ม ท่านนั้นเมื่อละจากอัตภาพนั้น ก็ท่องเที่ยวเวียนว่ายตายเกิดด้วย ความทุกข์อยู่ในวัฏสงสารเป็นเวลายาวนาน เมื่อมาถึงในสมัย พุทธกาล ได้มาเกิดมาเป็นมนุษย์ในหมู่ลิจฉวีกุมาร มีชื่อว่า สุนักขัตตลิจฉวี เมื่อเติบใหญ่ขึ้น มีโอกาสฟังธรรมเทศนาของพระ