วิบากกรรมของนักล่าสัตว์ : หน้า 494/589

ธรรมะเพื่อประชาชll วิบากกรรมของนักล่าสัตว์ ๔๕๓ มีคนบางคนในโลกนี้ที่กลางวันท้าบาป กลางคืนท่าบุญ เมื่อถึงคราวบุญและบาปส่งผล ก็ส่งผลเท่าๆ กัน คือกลางคืน เสวยบุญ กลางวันเสวยวิบากกรรมอันเผ็ดร้อน แต่ระหว่างการ เสวยสุขและทุกข์มันแตกต่างกันมากเหลือเกิน ไปรู้ตอนนั้น ก็สายเกินไปเสียแล้ว จะมาบอกว่า รู้อย่างนี้ ชาติที่แล้วจะ ไม่ยอมทําบาปเด็ดขาด จะทำแต่บุญกุศลอย่างเดียว ซึ่งก็ได้แต่ รำพึงเท่านั้นแหละ จะย้อนชีวิตมาแก้ไขไม่ได้อีกแล้ว เพราะเรา ทำกรรมใดไว้ ก็ต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น เช่นดังตัวอย่าง ต่อไปนี้ *ในสมัยพุทธกาล ครั้งหนึ่งเมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า ประทับอยู่ในพระเวฬุวันมหาวิหาร ทรงปรารภมิคลุททกเปรต จึงตรัสเล่าให้พระภิกษุสงฆ์ฟังว่า ในกรุงราชคฤห์ มีพรานคนหนึ่ง เที่ยวล่าเนื้อเลี้ยงชีพ สืบทอดอาชีพมาจากบรรพบุรุษของตน สัตว์บางชนิดต้องออกล่าเวลากลางวัน บางชนิดต้องไปดัก ซุ่มเวลากลางคืนถึงจะได้ นายพรานมีอุบาสกคนหนึ่งเป็นมิตร อุบาสกพยายามชักชวนให้เพื่อนเลิกฆ่าสัตว์ เพราะมันจะเป็น บาปติดตัวข้ามชาติ *มก. เล่ม ๔๙ หน้า ๔๒๒