ธรรกรรมของผู้ไม่เชื่อเรื่องบุญเรื่องบาป : หน้า 379/589

ธรร กรรมของผู้ไม่เชื่อเรื่องบุญเรื่องบาป ๓๗๘ มีความตระหนี่ เป็นนัตถิกทิฏฐิบุคคล คือ มีความเห็นว่าบุญ บาปไม่มี คิดว่าสิ่งที่ทําไปแล้วในโลกนี้ จะไม่ส่งผลใดๆ ในภพชาติ เบื้องหน้า เพราะโลกหน้าไม่มี จึงไม่ทำบุญกุศลเลยตลอดชีวิต มัวแต่ทำมาหากิน รวบรวมทรัพย์สมบัติเอาไว้มากมาย เมื่อละ โลกจึงไปบังเกิดเป็นเปรตในทะเลทราย มีร่างกายสูงประมาณ เท่าต้นตาล มีผิวหนังปูดขึ้น ผมเผ้ารุงรังยุ่งเหยิงไปหมด รูปร่าง ผิวพรรณน่าเกลียดน่ากลัวมาก เปรตเศรษฐีต้องอดอาหารอยู่ นานถึง ๕๕ ปี อยากจะดื่มน้ำแก้กระหายก็ไม่มีให้ดื่ม ริมฝีปาก และลิ้นแห้งผาก ถูกความหิวกระหายครอบงำา เที่ยวเดินงุ่นง่าน ไปตามท้องทะเลทรายอันเวิ้งว้างที่ทุรกันดาร เพื่อแสวงหา อาหารและนํ้าดื่ม แต่ก็ไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านั้นตามความปรารถนา ต้องเป็นเปรตผู้หิวโหยอยู่ตลอดเวลา ครั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าของเราเสด็จอุบัติขึ้นในโลก ได้มีพวกพ่อค้าชาวกรุงสาวัตถีบรรทุกสินค้าเต็ม ๕๐๐ เล่มเกวียน ไปค้าขายต่างแดนเป็นเวลาแรมปี ในระหว่างทางได้ปลดเกวียน พักแรมอยู่กลางทะเลทราย ตั้งใจว่าจะนอนพักสักหนึ่งคืน ตกดึก ของคืนวันนั้น เปรตก็ออกแสวงหาน้ำดื่มตามสถานที่ต่างๆ อย่างเช่นเคย บังเอิญผ่านมาบริเวณที่พ่อค้ากำลังหลับนอนกัน อยู่พอดี แต่เนื่องจากอดอยากมานาน จึงหมดเรี่ยวหมดแรง ขาอ่อนล้มลงเหมือนตาลรากขาด พวกพ่อค้านึกว่าต้นไม้โค่นล้ม