ข้อความต้นฉบับในหน้า
ก ร ร ม ข อ ง ค น ฆ่า พระ
๑๐๖
ในการดำรงชีวิตของมนุษย์ มีความจำเป็นต้องอาศัย
ปัจจัย ๔ มาหล่อเลี้ยงขันธ์ ๕ หรือสังขารร่างกายของเรานี้
ทําให้เราต่างต้องดิ้นรนแสวงหาสิ่งต่างๆ ต้องเหน็ดเหนื่อยทน
ลำบากตรากตรำ เพื่อหาสิ่งเหล่านี้มาบำรุงหล่อเลี้ยงสังขารให้
เป็นอยู่อย่างสุขสบาย ดังนั้นเมื่อเรามีชีวิตเกิดขึ้นมาแล้ว
จําเป็นต้องแสวงหาอุปกรณ์ที่จะช่วยในการแสวงหาปัจจัย ๔ ให้
เกิดขึ้นมาโดยง่ายสิ่งที่อำนวยความสะดวกตรงนี้เรารู้จักดีนั่นก็คือ
ความรู้ และความสามารถ ผู้รู้ท่านเรียกว่า ศิลปะ
การมีศิลปะ คือความเป็นผู้ที่มีความแตกฉานในวิชา
ความรู้ต่างๆ แล้วสามารถนําเอาความรู้ความสามารถนั้นไป
ประกอบธุรกิจการงานเลี้ยงชีพได้ ศิลปะนี้มีคุณอนันต์ แต่ก็มี
โทษมหันต์เช่นกัน สามารถพลิกผันชีวิตของผู้นั้นได้ ถ้ามีศิลปะ
ควบคู่กับจิตใจที่ดีงาม มีความรู้คู่คุณธรรม ก็จะทำประโยชน์
ให้เกิดขึ้นได้มาก แต่ถ้าเป็นความรู้ที่เกิดขึ้นกับคนพาล ก็มีแต่
จะนำความพินาศย่อยยับมาให้ทั้งแก่ตนเองและคนส่วนใหญ่
ธรรมดาของคนพาลมักจะแสวงหาความรู้เพื่อนำไปใช้
ในทางที่ผิด ท้ายที่สุดการกระทำของตนเองนั้น จะเป็นเหตุให้
ตนต้องประสบกับความทุกข์ในปัจจุบันชาติ และยังต้องเสวย
ผลกรรมในเวลาที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว ดังนั้นศิลปะของคนพาล