ธรรมะเพื่อประชา: กรรมและการรังแกสัตว์ : หน้า 208/589

ธรรมะเพื่อประชา กรรม ของการรังแกสัตว์ ๒๐๗ หลายวัน จึงเดินทางกลับเพื่อมาเยี่ยมเพื่อนที่ป่าช้านั้น ใน ระหว่างทางเมื่อทราบข่าว จึงรีบตรงเข้าไปในป่าช้า เห็นเพื่อน ถูกทรมานอยู่อย่างแสนสาหัสเลือดท่วมตัว จึงบังเกิดความ สงสัยไต่ถามว่า “เพื่อนเอ๋ย ท่านทําผิดอะไรหรือ ทําไมถึงโดน ทรมานถึงเพียงนี้” เมื่อรู้ว่าเพื่อนไม่ได้ทำผิด จึงถามต่อไปว่า “ท่านอาจจะรักษาใจของตนเองไม่ให้มีความขุ่นมัวได้หรือไม่” มัณฑพยดาบสตอบว่า “เพื่อนเอ๋ย เราไม่ได้มีใจขุ่นมัวหรือ ขัดเคืองเลย” ทีปายนดาบสฟังแล้วรู้สึกชื่นใจ บอกเพื่อนไปว่า “เมื่อ เป็นเช่นนี้ ร่มเงาของผู้มีศีลเช่นท่านเป็นความสุขสําหรับเรา” แล้วเข้าไปนั่งพิงหลาวอยู่เป็นเพื่อน ขณะที่หยาดโลหิตที่ออกมา จากร่างกายของมัณฑ์พยดาบส หยดลงถูกตัวของที่ปายนดาบส สรีระที่ผ่องใสดุจทองก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ท่านก็ไม่ได้ รู้สึกรังเกียจหรือขยะแขยงแต่อย่างใด ท่านนั่งพิงหลาวตลอด คืนยันรุ่ง โดยไม่ได้สะทกสะท้านว่าจะถูกจับไปฆ่าพร้อมกับเพื่อน ของท่าน วันรุ่งขึ้น พวกราชบุรุษจึงกราบทูลเหตุการณ์นั้นให้ พระราชาทรงทราบ พระองค์ทรงดำริว่า เราได้ตัดสินลงไป โดยไม่พิจารณา จึงรีบเสด็จไปหา ตรัสถามที่ปายนดาบสว่า “ดูก่อนบรรพชิต เหตุไรท่านจึงนั่งพิงหลาวอยู่” ที่ปายนดาบส