โทษของคนมักโกรธ : หน้า 549/589

โทษของคนมักโกรธ ៥៤៨ กลับไปสรรเสริญกราบไหว้สมณะโล้น ผู้นุ่งห่มผ้าย้อมฝาด คิดดังนั้นแล้วพระกุมารรู้สึกโกรธ จึงเสด็จลงจากหลังช้าง ตรงเข้าไปแย่งบาตรในมือของพระปัจเจกพุทธเจ้า แล้วโยนทิ้ง ลงพื้น จากนั้นก็กระทืบบาตร เหยียบย่ำภัตตาหารที่มหาชนได้ ถวายด้วยความเลื่อมใสนั้น พระปัจเจกพุทธเจ้าผู้ทรงคุณอันประเสริฐ เป็นเนื้อนาบุญ ของโลก ได้แลดูพระพักตร์ของพระราชกุมารด้วยความเมตตา พลางคิดด้วยความกรุณาว่า พระราชกุมารนี้ ทรงฉิบหายเสียแล้ว เพราะได้ทํากรรมหนักเช่นนี้ จากนั้นพระปัจเจกพุทธเจ้าทรงนิ่ง ไม่ตรัสอะไร พระราชกุมารจึงตรัสขึ้นว่า “ดูก่อนสมณะ ตัวของ ข้าพเจ้านี้ เป็นพระราชโอรสของพระราชา ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน เมืองพาราณสีนี้ มีนามว่าทุฏฐกุมาร ท่านได้แต่มองดูเรา แต่ก็ ทำอะไรเราไม่ได้” ตรัสจบแล้วก็หัวเราะเยาะอย่างร่าเริง แล้ว เสด็จหลีกไป ส่วนพระปัจเจกพุทธเจ้าได้เหาะกลับเงื้อมเขา นันทมูลกะ ซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่าพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย ทันทีที่พระปัจเจกพุทธเจ้าเหาะลับตาไป ทุฏฐราชกุมาร ผู้ทําบาปกรรมอันหนัก บังเกิดความเร่าร้อนอย่างใหญ่หลวง ขึ้นในสรีระ มีความรู้สึกเสมือนร่างกายมีเปลวไฟเผาไหม้ตลอด เวลา ถึงกับล้มลงในที่นั้นเอง เกิดความหิวกระหายน้ำเป็นที่สุด เหล่าเสนาอำมาตย์บริวารต่างรีบช่วยกันหาน้ำดื่มมาให้พระองค์