ทุ สะ นะโส : หน้า 49/589

ทุ สะ นะโส ៤៨ ๑ โยชน์ มาถวายพระองค์ให้ทันภายในวันนั้น ถ้ามาไม่ทันจะ ต้องได้รับโทษ พระราชาทรงมีรับสั่งกับนายประตูว่า วันนี้ให้รีบ ปิดประตูเมืองเร็วกว่าเดิม และห้ามเปิดให้ใครเข้าเด็ดขาด ฝ่าย บุรุษนั้น เมื่อได้ดินและดอกอุบลแล้วรีบกลับมา แต่ประตูเมือง ได้ปิดลงเสียก่อน แม้จะขอร้องนายประตูอย่างไร ก็ไม่ได้ผล เขารู้สึกเคว้งคว้าง เศร้าสลดใจ หมดที่พึ่ง จึงเข้าไปอาศัยนอน ในวัดพระเชตวัน ในคืนนั้น พระราชาถูกความรุ่มร้อนเข้าครอบงำ ทรง กระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดทรงเคลิ้มหลับไป แล้ว ทรงพระสุบิน คือฝันว่าได้ยินเสียงประหลาด ๔ คำว่า “ทุ สะ นะ โส” ครั้นรุ่งเช้าพระองค์จึงตรัสเล่าความฝันให้ปุโรหิตฟัง ปุโรหิต แม้ไม่ทราบว่าเป็นเสียงอะไร แต่ด้วยความโลภอยากได้เครื่อง สักการะต่างๆ จึงกราบทูลว่า พระสุบินนี้เป็นลางร้าย จะมี อันตรายเกิดแก่พระองค์หรือราชสมบัติ เมื่อพระราชารับสั่งให้หาทางแก้ไข ปุโรหิตจึงแบ่งพวก พราหมณ์ออกเป็น ๓ กลุ่ม ทยอยเข้าไปกราบทูลพระราชาเหมือนๆ กันว่า “พระองค์จะทรงพ้นจากภัยครั้งนี้ได้ จะต้องน่าสิ่งมีชีวิต อย่างละ ๕๐๐ มาบูชายัญ” พระราชาฟังกลุ่มแรกกราบทูลแล้ว ทรงนิ่ง เมื่อกลุ่มแรกออกไปแล้ว กลุ่มที่ ๒ และกลุ่มที่ ๓ เข้าไป กราบทูลตามลำาดับ โดยเนื้อความเดียวกัน ในที่สุดพระราชา