ธรรมะในการพูดจา : หน้า 164/589

ธรรมะเพื่อประชาช วิบากกรรมของการพูดเพ้อเจ้อ ๑๖๓ แห่งเพชรพลอย หรือจะให้เป็นไม้พลองเป็นอาวุธเข้าทําร้าย ประหัตประหารกันก็ได้ จะให้เกิดประโยชน์หรือเกิดโทษอย่าง มหาศาลก็ได้ ดังนั้นเราควรเปล่งแต่วาจางามเท่านั้น ไม่ควร เปล่งวาจาชั่วเลย ให้รู้จักกาลอันสมควรและไม่ควรกล่าวถ้อยคำ วาจาใด ถ้าหากว่าทำให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย ถึงแม้ว่าจะมี ส่วนจริงอยู่บ้างก็ตาม ควรพิจารณาให้ดีก่อนจึงค่อยพูด หัดใช้ คำพูดให้เป็นไม่ให้กระทบกระทั่งใคร ควรพูดแต่คำจริง ที่ประกอบ ด้วยประโยชน์ ความจริงที่เปล่งด้วยวาจาหยาบคาย ย่อมจะทำให้ เดือดร้อนในภายหลัง ควรพูดแต่คำที่เป็นที่รักที่พอใจเท่านั้น ไม่ควรพูดคำที่ไม่ถูกใจ ไม่ว่าเวลาไหนๆ ก็ตาม แม้พระบรมศาสดาทรงสอนให้กล่าวแต่วาจาสุภาษิต ที่ผู้รู้สรรเสริญเอาไว้ว่า “สัตบุรุษทั้งหลายกล่าววาจาสุภาษิตว่า เป็นหนึ่ง บุคคลพึงกล่าววาจาที่เป็นธรรม ไม่พึงกล่าววาจาที่ ไม่เป็นธรรม จึงกล่าววาจาอันเป็นที่รัก ไม่พึงกล่าววาจาอันไม่ เป็นที่รัก และพึงกล่าววาจาจริง ไม่พึงกล่าววาจาที่เป็นเท็จ” *สมัยหนึ่งในเมืองสาวัตถี มีอุบาสกและอุบาสิกาเป็น อันมาก พร้อมใจกันสร้างมณฑปหลังใหญ่ขึ้นมาในพระนคร *มก. เล่ม ๔๙ หน้า ๔๐๑