ชีวิตหลังความตายและกรรมของเปรต : หน้า 541/589

มิใช่มนุษย์ ก ตั ต ต า ก ร ร ม ๕๔๐ พระภิกษุจึงถามว่า “ท่านเป็นใคร” เขาตอบว่า “ข้าพเจ้า เป็นเปรต กำลังรับทุกข์ทรมานอย่างหนัก ต้องไถนาทั้งกลางวัน กลางคืน จะวางคันไถลง ก็วางคันไถลงไม่ได้” เปรตตนนั้นพูดขึ้น ด้วยความรันทดหดหู่ใจ พระภิกษุทั้งหลายจึงถามถึงกรรมใน อดีตของเขา เขาจึงเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่ตนเองเผลอไปทําพลาด พลั้งเอาไว้ว่า “เมื่อก่อนตัวข้าพเจ้าเป็นชาวนา ในยุคของพระ กัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้า มีอยู่วันหนึ่งกัลยาณมิตรทั้งหลาย ซึ่งรักการสร้างบุญสร้างบารมีพากันไปทำบุญ สักการบูชา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า บังเอิญว่ากัลยาณมิตรเหล่านั้นอยากจะ ให้ข้าพเจ้าได้บุญกับเขาด้วย จึงพากันมาชวนข้าพเจ้าไปทำบุญ แต่ตอนนั้นข้าพเจ้าเองกำลังมีใจขุ่นมัว ไม่อยากจะทำบุญ ทําทานแต่อย่างใด จึงคิดด้วยใจอุ่นๆ ว่า การไปทําบุญเป็นการ เสียประโยชน์ เสียเวลาทํามาหากิน สู้ไถนาไม่ได้ จึงตอบคน พวกนั้นไปว่า ไม่ไปหรอก เสียเวลาไถนา พวกเขาก็ยังอุตส่าห์พากันชี้แจงว่า นานๆ ครั้ง ถึงจะมี โอกาสที่ดีอย่างนี้ ควรจะรีบตักตวงบุญก่อน เรื่องการงานพัก ไว้ก่อนก็ได้ ตอนนั้นข้าพเจ้ามีใจที่ขุ่นมัวอยู่แล้ว จึงพูดไปด้วย ความขัดเคืองว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของท่านวิเศษตรงไหน ท่านสามารถช่วยเราไถนาได้หรือเปล่าล่ะ ข้าพเจ้าพูดจาถากถาง