จุดจบของผู้ก่อเวร : หน้า 179/589

จุดจบของผู้ก่อเวร ๑๗๘ นางนกไส้เมื่อรู้ว่าช้างพาลตัวนั้นตายแล้ว ก็ร่าเริงยินดีตาม ประสา แล้วก็ไปตามยถากรรมของตน เมื่อพระบรมศาสดาตรัสเรื่องนี้จบแล้ว พระองค์จึง ทรงสอนภิกษุทั้งหลายว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ขึ้นชื่อว่าเวร ไม่ควรทำกับใครๆ สัตว์ทั้งสี่จำพวกร่วมมือกัน ยังทำให้ช้าง ผู้ที่มีกำลังมาก ต้องถึงแก่ความตายได้ พวกเธอจงดู นางนกไส้ กา กบ และแมลงวัน สัตว์ทั้ง ๔ ได้ร่วมใจกันจึงฆ่าช้างได้ ท่าน ทั้งหลายจงเห็นคติแห่งเวรของผู้มีเวรทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล พวกท่านทั้งหลาย อย่าพึงกระทำาเวรกับใครๆ แม้ผู้ที่ไม่เป็นที่รัก ก็ตาม” ช้างเกเรที่ชอบเที่ยวไปเพียงเชือกเดียว และไม่มีความ กรุณานั้น คือพระเทวทัต ส่วนช้างจ่าโขลงคือเราตถาคตเอง ดังนั้น ขอจงอย่าก่อเวรกันเลย เพราะเป็นเรื่องที่ไม่เกิด ประโยชน์อะไร มีแต่จะนำทุกข์นำโทษมาให้ จุดจบของผู้ที่ก่อเวร ก็คือความทุกข์ทรมานแสนสาหัส หัวใจที่มีความปรารถนาดีต่อ สรรพชีวิตทั้งหลายเท่านั้น ที่จะทำให้หมู่สัตว์อยู่เย็นเป็นสุข คือจะต้องมีหัวใจของพระบรมโพธิสัตว์ หัวใจอย่างนี้ที่โลก กําลังต้องการ เพราะใจที่ประกอบด้วยความเมตตากรุณาจะสร้าง สันติสุขให้เกิดขึ้นแก่โลกได้ การก่อเวรก่อกรรมทั้งหลาย จะได้ เจือจางหายไปในที่สุด ถ้าไปก่อเวรจะทำให้เราพบจุดจบ เหมือนผู้ก่อเวร ดังเช่นพระเทวทัต