โทษของการไม่ต้อนรับแขก : หน้า 279/589

โทษของการไม่ต้อนรับแขก ๒๗๘ และพระมหากัปปินะ พักอาศัยอยู่ในราวป่าแห่งหนึ่งไม่ไกลจาก กรุงราชคฤห์ ในสมัยนั้นมีพราหมณ์ท่านหนึ่ง เป็นผู้มั่งคั่ง มี โภคทรัพย์สมบัติมาก และรักการบริจาคทานแก่สมณพราหมณ์ และคนทั้งหลาย เมื่อจะให้ก็ให้ด้วยความเคารพในทาน ไม่เลือก ที่รักผลักที่ชัง ปฏิบัติอย่างเหมาะสมแก่ผู้คนที่เดินทางมาถึงท่าน *พราหมณ์ได้ถวายภัตตาหารแก่ภิกษุสงฆ์ ด้วยความ เคารพ เลื่อมใสด้วยดีมาโดยตลอด เมื่อจะไปทำธุระที่อื่น ก็ฝากฝังภรรยา ให้ช่วยจัดแจงภัตตาหารหวานคาวแทน ส่วน ภรรยาเป็นมิจฉาทิฏฐิ ทําเป็นรับค่าของสามี แต่เมื่อสามีจากไป ก็ไม่ยอมให้ทานแก่ภิกษุสงฆ์ดังที่เคย ทำให้พระท่านมารอเก้อ เมื่อคนเดินทางไกลเข้าไปเพื่อขอพักอาศัย ก็ให้ศาลาเก่าที่ ทอดทิ้งแล้ว เมื่อยาจกวณิพกเดินทางมาเอาข้าวและน้ำ นางก็ด่า บริภาษคนเหล่านั้นว่า “พวกท่านจงกินคูถ ดื่มมูตร ดื่มโลหิต กินมันสมองของมารดาท่านเถิด ท่านจะมาหากินอะไรที่บ้าน ของเรา” แล้วก็ขับไล่ไสส่งคนเหล่านั้นออกจากบ้าน นางทำอยู่ อย่างนั้นเป็นประจํา เพราะสามีไปค้าขายต่างแดนหลายเดือน สามีไม่รู้ว่า ภรรยาได้เลิกให้ทานซึ่งเป็นประเพณีของ วงศ์ตระกูล *มก. เล่ม ๔๙ หน้า ๑๕๔