ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 216/589

ธรรมะเพื่อประชา ก ร ร ม ข อ ง ค น ห ล ง อำนาจ ๒๑๕ พระราชาพร้อมทั้งข้าราชบริพาร ต่างพากันดื่มน้ำและรับประทาน ขนมนั้นจนหมด จากนั้นจึงตรัสถามว่า “ท่านเป็นใคร เป็นเทพ หรือเป็นคนธรรพ์ ทำไมถึงช่วยเหลือพวกเรา” อมนุษย์กราบทูลว่า “ข้าแต่มหาราช ข้าพระองค์ไม่ใช่ เทวดา ไม่ใช่คนธรรพ์ ข้าพระองค์เป็นเปรต ขอพระองค์ทรง ทราบประวัติของข้าพระองค์เถิด เมื่อก่อนข้าพระองค์เป็น นันทกเสนาบดีของพระองค์เอง เป็นคนใจบาป มีความตระหนี่ ชอบบริภาษสมณพราหมณ์ทั้งหลาย ห้ามปรามมหาชนที่พา กันทำบุญให้ทานว่า ผลแห่งทานไม่มี ผลแห่งการสำรวมไม่มี อาจารย์ไม่มี สัตว์ทั้งหลายเป็นสัตว์เสมอกัน การเคารพอ่อนน้อม ต่อผู้ใหญ่ในตระกูลไม่มี กำลังแห่งความเพียรไม่มีความพากเพียร ของบุรุษจักมีแต่ที่ไหน ทานและศีลไม่ทำให้มนุษย์หมดจดได้ โลกอื่นจากโลกนี้ก็ไม่มี ทานที่บุคคลให้แล้วย่อมไม่มีผล พลีกรรมไม่มีผล แม้ทานอันบุคคลตั้งไว้ดีแล้วก็ไม่มีผล แล้วยัง ทำร้ายหมู่ชนที่กำลังให้ทานอีกด้วย ด้วยกรรมนั้นอีก ๖ เดือนจากนี้ไป ข้าพระองค์จะต้อง ตายเข้าสู่นรกอันเผ็ดร้อน มีแต่ความทุกข์ทรมาน นรกนั้นมี ๔ เหลี่ยม ๔ ประตู จำแนกออกเป็นส่วนๆ ล้อมด้วยกำแพงเหล็ก ครอบด้วยแผ่นเหล็ก พื้นนรกนั้นเป็นเหล็กแดง เปลวเพลิงลุก โชติช่วงแผ่กว้างออกไปร้อยโยชน์ติดอยู่ตลอดเวลา