ธรรมะเพื่อประชา: กรรมของการรังแกสัตว์ : หน้า 206/589

ธรรมะเพื่อประชา กรรม ของการรังแกสัตว์ ๒๐๕ เนื่องจากทั้งสองท่านเป็นที่เคารพรักของคนทั้งเมือง การตัดสินใจออกบวชของท่าน ทำให้มีผู้คนร้องห่มร้องไห้ เพราะไม่อยากให้ออกบวช เพราะรู้ว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แต่ แม้จะ เมื่อท่านตัดสินใจลงไปที่จะบำเพ็ญเนกขัมมบารมีแล้ว มีใครมาหน่วงเหนี่ยวอ้อนวอนฉุดรั้งเอาไว้ก็ไม่ใส่ใจ ไม่ห่วงใย อาลัยอาวรณ์ในสิ่งใดทั้งสิ้น ทั้งสองท่านออกไปสร้างอาศรม บวชอยู่ในป่าหิมพานต์ได้ ๕๐ ปี ก็ชักชวนกันออกจากป่า เพื่อ จะมาเสพรสเค็มรสเปรี้ยวในเมืองบ้าง จึงเที่ยวไปตามชนบท จนถึงเมืองพาราณสี อาศัยอธิมุตติกสุสานเป็นที่พักบำเพ็ญ เพียรภาวนาอยู่หลายวัน ที่ปายนดาบสเห็นว่าได้พำนักอยู่ที่ ป่าช้าหลายวันแล้ว จึงออกเดินทางไปหมู่บ้านอื่น เพื่อแนะนำ มหาชนให้รู้จักสั่งสมบุญ เหลือเพียงมัณฑพยดาบสเท่านั้นที่ยัง อยู่ในสุสานนั้นตามลำพัง อยู่มาวันหนึ่ง พวกโจรเข้าไปขโมยของภายในเมือง เมื่อ เจ้าของบ้านและเจ้าหน้าที่ตื่นขึ้น รู้ว่ามีขโมยแอบเข้ามาก็ พากันรีบออกตามจับโจรวิ่งหนีเข้าไปในป่าช้าและทิ้งห่อทรัพย์ไว้ ที่ประตูบรรณศาลาของพระดาบสส่วนหนึ่ง แล้วรีบหลบหนีไป พวกมนุษย์ที่ตามมาติดๆ เห็นห่อทรัพย์วางอยู่หน้าบรรณศาลา จึงตรงเข้าจับท่านดาบส ซึ่งกำลังทำภาวนาอยู่ภายในห้องนั้น ต่างช่วยกันรุมทุบตีท่าน แล้วจับส่งพระราชา