โทษภัยจากคำส่อเสียด : หน้า 160/589

Dsuem ประชาช โทษภัยจากคำส่อเสียด ១៥៩ พระราชาทรงยืนทอดพระเนตรอยู่บนราชรถ ทรงเข้าใจ เหตุการณ์ได้ตลอด จึงรำพึงว่า “พวกสุนัขจิ้งจอกพากันกัดกิน โคผู้และราชสีห์ เพราะคำส่อเสียดใด คำส่อเสียดนั้น ย่อมติด มิตรภาพ คำส่อเสียดเป็นดุจปลายดาบอันคมกริบ ดูก่อนนายสารถี ท่านจงดูการนอนตายของสัตว์ทั้งสองนี้เถิด ผู้ใดเชื่อถือถ้อยคำ ของคนส่อเสียด ผู้มุ่งทำลายมิตรภาพ ผู้นั้นจะต้องนอนตาย อย่างนี้” เราจะเห็นว่า คำส่อเสียดนั้นเหมือนศัสตราที่ฆ่ามิตรภาพ คนส่อเสียดเป็นอันตรายต่อทุกๆ สังคม เป็นบุคคลอันตรายที่ ไม่ควรคบหาสมาคมเลย แม้ถือกำเนิดในสังคมของสัตว์เดียรัจฉาน สังคมนั้นก็ยังไม่ปลอดภัย จากที่เคยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ก็จะประสบทุกข์เพราะคำส่อเสียด เพราะฉะนั้น ให้ทุกท่าน จงระมัดระวังกันให้ดี ควรเป็นผู้ที่มีใจหนักแน่น มั่นคง ไม่หลง เชื่อถือถ้อยคำของผู้มีวาจาส่อเสียด ประทุษร้ายมิตร โดยเฉพาะ ตัวของเราเอง ต้องฝึกฝนอบรมตนเองอยู่เสมอ ไม่ให้เป็นคน ส่อเสียด อย่าใช้วาจาที่ทำให้แตกร้าว แต่เราจะพูดเพื่อประสาน รอยร้าว เหมือนน้ำฝนหลั่งรดชโลมดินที่แตกระแหงให้กลาย เป็นผืนดินที่เหมาะสมต่อการเพาะปลูกพืชพันธุ์ธัญญาหารทั้งหลาย จะพูดจากับใคร ก็สามารถโน้มน้าวใจของผู้ฟัง ให้ทำความดี อยากประพฤติปฏิบัติธรรมและวาจาใดที่พูดให้ผู้คนเข้าถึงธรรมได้ วาจานั้นจัดเป็นสุดยอดของวาจา