การปะพฤติกรรมและธรรมจริยสมรอยในพุทธศาสนา มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม 3 หน้า 60
หน้าที่ 60 / 265

สรุปเนื้อหา

บทความนี้อธิบายถึงการปะพฤติกรรมของมนุษย์ในแง่ของธรรมจริยสมรอย โดยอิงจากคำสอนในพระไตรปิฎก ความสำคัญของการมีความละอายในพฤติกรรมและการประกอบคุณงามความดี มีการแบ่งธรรมจริยสมรอยทางกาย ทางวาจา และทางปัญญา โดยมีเป้าหมายเพื่อการบรรลุธรรมในสังกะสีที่ดี นอกจากนี้ยังอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างการลดละพฤติกรรมไม่ดีและการยังสัตว์เพื่อให้มีชีวิตได้อย่างมีความสุข. ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ dmc.tv.

หัวข้อประเด็น

-การปะพฤติกรรม
-ธรรมจริยสมรอย
-พุทธศาสตร์
-พระไตรปิฎก
-การประกอบคุณงามความดี

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค ฯ มังคลิดลกนี้นี้แปล เล่ม ๓ หน้า ๖๐ [๕๕] การปะพฤติกรรมมัน บัญฑิตกล่าวว่่า "เป็นมนุคคล เพราะเป็นเหตุแห่งอธิษฐาน มีความเกิดในสุทธิสรรส์เป็นต้น. [บาลีแห่งสายเอกสูตร] เพราะเหตุนี้ พระผู้มีพระภาคเมื่อจะทรงแสดงธรรมแก่ พรหมทั้งและคุณทั้งหลาย ผู้ซื่ออาสเลาะยะ เพราะเป็นผู้อาศัย อยู่ในสายสรรส์แว้บโศก จึงได้ตรัสไว้ในสายเอกสูตร ในปฐมม- วรรคแห่งปัญญาสารว่า: "คู่อื่นพรหมทั้งและคุณทั้งทั้งหลาย สัตว์บ้างในโลกนี้ เบื่องหน้าแต่ต่างเพราะกายแตก ย่อมเข้าสู่ สุดติโลกสรรส์อย่างนี้ เพราะธรรรมจริยสมรอยเป็นเหตุแล. ดูก่อน พรหมทั้งและคุณทั้งหลาย ธรรมจริยสมรอยทางกายมี ๓ อย่าง ทางวาจมี ๔ อย่าง ธรรมจริยทางปัญญา ๓ อย่าง ดูก่อน พรหมทั้งและคุณทั้งหลาย ธรรมจริยสมรอยทางกายมี ๓ อย่าง เป็นไฉน ? ดูก่อนพรหมทั้งและคุณทั้งทั้งหลาย บุคคลบางพวกในโลกนี้ ย่อมเป็นผู้ล่ากับสัตว์มีชีวิตให้ลดลงไป. วันขาดจากการยังสัตว์ มีชีวิตให้ลดลง เป็นผู้มุ่งหวังไม่มีสิทธาอำนาจแล้ว มีความละอาย ประกอบด้วยความอึดดู เป็นผู้ถืออุต่ออุระทะสรรพสัตว์ที่มีชีวิตอยู่; เป็นผู้จะทนทานา เว้นขาดจากอีทนานา, ทรัพย์เป็น อุปกรณ์เครื่องปลิ้มใจของบุคคลอื่นนั้นใด ที่อยู่ในบ้านหรือในป่า, ย่อมเป็นผู้ถือเอาทรัพย์นี้นั้นไม่ให้แล้ว โดยส่วนแห่งจิตเป็น เหตุโมโห เป็นผู้จะกามสุ่มจา บ้วนขาดจากามสุจาเจาะ,
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More