คามโกหกในพาราณสี : หน้า 217/265

ประโยค ๕ - มังคลฎีกาที่นิยมแปล เล่ม ๓ - หน้า ๒๑๗ แม้เรื่องอันเป็นอดี ในนวมรรคราแห่งอภินิบาต นั่นเหมือนกัน บันฑิตก็ควรประมวลมา [ แสดง ] [เรื่องคามโกหก] [๒๐๖] ในอดีตกาล ในกรุงพาราณสี มีคามโกหกคนหนึ่ง เข้าไปอาศัยหมู่บ้านตำบลหนึ่ง พักอยู่ในบริเวณศาลาอันกุฏิพิน one สร้างถวายในป่า ย้อมฉันในเรือนของกุฏิพินนี้เนืองนิตย์ กุฏิพิน เชื่อว่า "คามสมัยีศีล" เพราะความกลัวโรจ จึงนำทองคำ๑๐๐ นิกยะไปบรรดาศาลของคามนั้น แล้วฝังไว้ในแผ่นดิน กล่าว [มอบหมาย] ว่า "ท่านช่วยดูแลทรัพย์นี้ด้วยขอรับ" คามตอบว่า "ผู้มีอายุ อันธรรมาคามรรพชิตทั้งหลาย ทำอย่างนั้นไม่เหมาะ, ขึ้นชื่อว่าความโลกในวัดดูถูกบุคคลอื่น ย่อมไม่มี แก่พวกอาถยา" กุฏิพินั้นกล่าวว่า "คือ" แล้วหลีกไป. คามสโกเหลือคิดว่า "เรา อาจจะเลี้ยงชีวิตด้วยทองคำมีประมาณเท่านี้ได้" ให้เวลาล่วงไป ๒-๓ วันแล้ว จิกลำเอาทองคำนี้ไปเก็บไว้ในที่แห่งหนึ่งในระหว่างทาง มาแล้ว ในวันรุ่งขึ้นทำภกิจในเรือนของกุฏิพินแล้วพูดว่า "ผู้ม อายุ อตมาอาศัยท่านอยู่มาแล้ว ก็เมื่ออดิรัชต์ทั้งหลายอยู่ใน ที่เดียวานัก ย่อมมีการเกี่ยวข้องกับพวกมนุษย์ ก็ขึ้นชื่อว่า ความเกี่ยวข้อง เป็นมลทินของบันฑิตทั้งหลาย เพราะฉะนั้นอาตมา จะไปละ" แม้อินภูมินี้อ้อนวอนแล้ว ๆ เล่า ๆ ก็ไม่อยู๋ ไปไม่ได้ หน่อยหนึ่งแล้วก็คิดว่า "ควรที่จะลงคูณูมพินี" แล้ววงหนูไว้ ในระหว่างชะกาละไป. กุฏิพินากว่า "ท่านกลับทำไม ขอนอ?"