บทเรียนเกี่ยวกับพระราชาและธรรม : หน้า 243/265

ประโยค ๕ - มั่งลิดถีที่เป็นแปลง ล่ม ๓ - หน้าที่ ๒๔๓ แต่นี้ไป ท่านทั้งหลายอย่ารักษาทรัพย์และข้าวเปลือกอันเป็นของของคน." พวกมนุษย์ฝังคำนั้นแล้วพูดกันว่า "พระราชานี้ทรงเม่งแต่งจะยกโทษ ไร้หน่ออันอื่น จึงทรงช่อห่อกะทะของพระองค์ไว้ในเสร็โภคบารมี เองก็เดียว แล้ว (แร่ง) ให้แสงหมาโจร พวกเราถงสังหาร พระราชาทั้งเรากรรมมันให้ตาย เพื่อมให้ทำโจรกรรมอีกตั้งแต่เนิ่นไป" ดังนี้แล้ว มีมือถือท่อนไม่และพลอยเป็นต้น ลูกขึ้นดีพระราชพร้อมทั้ง ปริทิตย์ให้ถึงความสิ้นชีวิตในกันเองแล้ว จึงอธิษฐานพระโพธสัตว์ไว้ ในราชสมบัติ. บรรดาชนเหล่านั้น นักฟ้อนซื้อปากลิงถึงความตายอันอ่อนน้อม เพราะโทษแห่งสูร, หญิงสาวไสถึงความตามอย่างน่ามนัส เพราะ โทษแห่งปานิดในกาลเป็นส่วนเบื้องต้น พระราชและปริทิตย์ ทั้ง ๒ นี้ถึงความตายอ่อนนาวน เพราะ โทษแห่งดินนานาน ฉะนี้แหละ. ก็เรื่องทั้งหมดตามที่กล่าวมาแล้วนี้ มันติดพิ้งกือเอาโดยพิสาด จากอรรถกถาปาฎกฏะ ในวานิบาท. [๒๔๕] บุคคลผู้อ้อมยืนถึงทุกข์ดังพระรานะนี้ เพราะ- ฉะนัน บุคคลผู้ล้มแต่เวร จึงควรเว้นจากเวร ด้วยเหตุนี้ พระผู้มี พระภาค เมื่อจอทรงแสดงธรรมแก่พระสารีบุตรเถร จึงตรัสไว้ใน คิหิสตะ ในอุตตกตปัญญาสันธ์ปัญญา องค์ตระนากยาว่า