ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๕ - มั่งลิดถีที่เป็นแปลง ล่ม ๓ - หน้าที่ ๒๔๓
แต่นี้ไป ท่านทั้งหลายอย่ารักษาทรัพย์และข้าวเปลือกอันเป็นของของคน."
พวกมนุษย์ฝังคำนั้นแล้วพูดกันว่า "พระราชานี้ทรงเม่งแต่งจะยกโทษ
ไร้หน่ออันอื่น จึงทรงช่อห่อกะทะของพระองค์ไว้ในเสร็โภคบารมี
เองก็เดียว แล้ว (แร่ง) ให้แสงหมาโจร พวกเราถงสังหาร
พระราชาทั้งเรากรรมมันให้ตาย เพื่อมให้ทำโจรกรรมอีกตั้งแต่เนิ่นไป"
ดังนี้แล้ว มีมือถือท่อนไม่และพลอยเป็นต้น ลูกขึ้นดีพระราชพร้อมทั้ง
ปริทิตย์ให้ถึงความสิ้นชีวิตในกันเองแล้ว จึงอธิษฐานพระโพธสัตว์ไว้
ในราชสมบัติ.
บรรดาชนเหล่านั้น นักฟ้อนซื้อปากลิงถึงความตายอันอ่อนน้อม
เพราะโทษแห่งสูร, หญิงสาวไสถึงความตามอย่างน่ามนัส เพราะ
โทษแห่งปานิดในกาลเป็นส่วนเบื้องต้น พระราชและปริทิตย์
ทั้ง ๒ นี้ถึงความตายอ่อนนาวน เพราะ โทษแห่งดินนานาน
ฉะนี้แหละ.
ก็เรื่องทั้งหมดตามที่กล่าวมาแล้วนี้ มันติดพิ้งกือเอาโดยพิสาด
จากอรรถกถาปาฎกฏะ ในวานิบาท.
[๒๔๕] บุคคลผู้อ้อมยืนถึงทุกข์ดังพระรานะนี้ เพราะ-
ฉะนัน บุคคลผู้ล้มแต่เวร จึงควรเว้นจากเวร ด้วยเหตุนี้ พระผู้มี
พระภาค เมื่อจอทรงแสดงธรรมแก่พระสารีบุตรเถร จึงตรัสไว้ใน
คิหิสตะ ในอุตตกตปัญญาสันธ์ปัญญา องค์ตระนากยาว่า