บทเรียนจากมังกัลป์: ความสำคัญของการสนทนาในกรรมฐาน : หน้า 226/265

ประโยค ๕ - มังกัลป์ที่มีนี้เปนปล เล่ม ๓ - หน้าที่ 226 แก่นเขา เทพบุตรทั้งหลาย ตีเตือนเขาในท่ามกลางบริษัทว่า "ดอกไม้เหล่านี้ ไม่สมควรแก่ท่านผู้คีสี่เลย" ท่านได้เป็นผู้มีความสำคัญว่า "เราจัดลงเทพบุตรเหล่านี้" ผลแห่งสุขสวาทของตนบ่นท่านได้แล้วดังนี้แล้ว เปล่งเสียงออกจากศีรษะของเขาแล้วไปสู่ที่ของตนตามเดิม เรื่องพราหมณ์มัคพูมสา มาในอรรถกถากับการชาด ในติดต่อ-วรรณะ แห่งจุดกบบิดา [๒๓] ในอดีตกาล ชีปอเลื่อนคนหนึ่งชื่อว่ารับปะ อายุน บ้านชื่อว่ารับปีปฎิฐมนะ พวกอยู่ในที่ใกล้สมุทร พุฒนาคว์หนึ่งชื่อว่าป็นพระตรี พุฒครูดี ยอมมาสู่ที่บำรุงของชีปล่อบมัน วันหนึ่ง บรรดาสัตว์ทั้ง ๒ นั้น พุฒครูก่อนแล้วพูดว่า "ท่านผู้ริญ ถามทั้งหลายของพวกข้ามเจ้า เมื่อก็พวกขน ย่อนฉายในเสียงเป็นอันมาก พวกข้าพเจ้าไม่รู้วิธีบ่นก, น้อยๆเหตุแห่งความลับของนภาเหล่านั้นอยู่, ขอนท่านช่วยถามพุฒนาคนั้นแล้วบอกแก่พวกข้าพเจ้าด้วย" แล้วหัวนีไป ชีปล่ออ้นั้นรับว่า "ดีด" แล้วถามเหตุแห่งความลับนั้นนะพุฒนาคบ่อย ๆ พุฒนาจไม่บอกลั่น ๒ วัน ในวันที่ ๓ เมื่อชีปล่ออันพูดว่า "เราจำไม่บอกใคร ๆ ท่านจงเป็นผู้ไม่มีความกลัว บอกเถิด" กล่าวว่า "ท่านผู้เจริญ ถ้ากระนั้นท่านอย่าบอกแก่ผู้อื่น" ดังนี้แล้ว ถือเอาคำปฏิญาณแล้วบอกเหตุแห่งความลับของตนแก่ชีปล่ออผ้สมกับมาคพูมสานว่า "ท่านผู้ริญ ข้าพเจ้าทั้งหลาย กลิ่นหินอ่อนใหญ่ ๆ เป็นผู้หน้าคนอน