เรื่องนักลงสุทร : หน้า 231/265

ประโยค ๕- มังคลดาภิเป็นปลื้ม เล่ม ๓ หน้า ๒๓๑ [เรื่องนักลงสุทร] [๒๒๒] ในอดีตกาล ในกรุงพาราณสี พระโพธิสัตว์เป็นเศรษฐี มีทรัพย์เภ่าไว้นับประมาณ ๘๐ โกฎิ ทำบุญทั้งหลายมีทานเป็นต้น ดูอ (จากอภินิหาร) แล้ว ได้เป็นท้าวสักกเทวราช เรียนครองของ พระโพธิสัตว์นั้นมีความเดียเฉพื่อนั้น เมื่อบิดาทำกาลแล้ว เขาให้ปลูก ปนะ มีมหาพรหมอ้อมล้อมดื่มสุราแล้ว เขาให้ทรัพย์ (ทีล่ะ) พัน ๆ แก่นักทั้งหลายผู้ทำการโอดีน การบำรูป ฟ้องรำ และขับร้องเป็นต้น ถึงความเป็นนักลงมีกลงหญิง นักลงสุราและนักลงกินเนื้อเป็นอาทิ หมูมนุษย์ในการซผสมการฟ้องรำ การขับร้องและการประโคม เป็นต้น เป็นผู้ประมาทแล้ว เที่ยวไปอยู่ ยังกทรัพย์ประมาณ ๘๐ โกฎิ และกินทะเลเป็นเครื่องอุปโภคบริโภคเครื่องอุปโภคและบริโภคให้จบหาย แล้ว ต่อมาลไม่มากเลย เป็นคนคบาย คำพร่า นุ่งผ้าถีบเที่ยวไปแล้ว ทำวสกะทรงทราบความที่เขาเป็นคนคบาย จึงเสด็จมา เพราะความ รักในบุตร พระราชทาน หมู่ที่ให้สมบัติต้อนรั้วพี่น้องทุกอย่างแล้ว ตรัสว่า "พ่ อ หน่อฉันจะไม่แตกโดยวิธีใด เจ้าจะรักษามันไว้โดยวิธีนั้น" ด้วยว่ามือหนึ่งมือซึ่งอยู่แก่ ชื่อว่ากำหนดแห่งทรัพย์ไม่มี เจ้าน อยาประมาณ" ดังนี้แล้ว เสด็จไปสู่สถานที่ของพระองค์ตามเดิม ตั้งแต่ นั้นมา เขาเที่ยวดื่มสุราอยู่, ต่อมาวันหนึ่ง เขามาแล้ว โยนแล้วรั้ว ๆ หมื่นนั้น ในอากาศคอย (รับ) พลาถไปครั้งหนึ่ง หม้อกลงมา บนพื้นตกแล้ว จำเดิมแต่นับเขาเป็นคนเข็ญใจอีก นุ่งผ้าถี่แล้ว มือลีอธิระเบื้องอัปสรฝ่าร้อนคนอืน ได้กระทำละแล้ว