มังคีละกติปนิเปล เล่ม ๑: การใช้ชีวิตและอริยสัจ : หน้า 77/265

ประโยค๑ - มังคีละกติปนิเปล เล่ม ๑ หน้าที่ 77 ชอบ และปฏิบัติผิด ในมรรคาและบิดาเหล่านั้น มิจฉาทิฏฐิบุคคล กล่าวว่า "ธรรม kuwata สัตว์ผิฏฐิแล้วอุบัติขึ้น (อีก) ย่อมไม่มี ด้วย บทว่า นฤก ดิฏฐา โอปปาติกะ ดังนี้." อรรถกถาว่า ทิฏฐิปานิทัสส ในกินเจปฏิกูลว่า "สองงว่า สมมุตุกฎา สมมุติปฏิุ่นาม มีความว่า สมณะและพรหมณัสตั้ง อยู่ในธรรมทั้งหลาย เป็นผู้ปฏิบัติซึ่งปฏิบาทอันสมควร." อรรถกถา: สายสยกุตรว่า "อ๋า สะ อภิญญา สุติฏฐา มีความว่า มิดิฏฐิบุคคลแสดงความไม่มีแห่งพระสัพพัญญูพุทธว่า สมณพราหมณ์ผู้ประกาศโลกลนี้และโลกหน้าให้ประจักษ์ทั้งหด ด้วย ปัญญาอันประเสริฐยิ่ง ย่อมไม่มี." คำว่า อตุฎิ ทินน เป็นตัณ บัณฑิตพึงถือเอาโดยปฏิญาณ กับคำที่เขาว่าแล้ว." [ความแตกต่างกันแห่งบุคคลผู้เป็นมหากาล] [๒] ก่อรรถกถาปฐมววรณะในโกลาสังสรรว่า "ขัณฑียมห- ศา คือ กษัตริย์ทั้งหลายผู้สมบูรณ์ด้วยทรัพย์เป็นแก่นสารมาก ชื่อว่า กษัตริย์มหากาล อธิบายว่า แห่งจริงกษัตริย์เหล่าใดทรัพย์เป็นทุน นอบประมาณ ๑๐๐ โกฎิ เป็นอย่างต่ำ มีทาบประมาณ ๓ กัล (เป็นอย่างน้อย) ทำให้เป็นกองเก็บไว้ในท้องพระคลัง เพื่อประโยชน์ แกการใช้สอย, กษัตริย์เหล่านั้นชื่อว่า กษัตริย์มหากาล. พราหมณ์เหล่าใด มีทรัพย์เป็นทุนอน (อย่างต่ำ) ประมาณ ๘๐ โกฎิ มีทาบประมาณ