ภูฏาจุฬาหัตถีโภคสูตร และอรรถกถาธรรมมิกสูตร : หน้า 130/265

ประโยค ๕ - มังคลิดาถิ่นปิ่นปัก เล่ม ๓ - หน้า ๑๓๐ ภูฏาจุฬาหัตถีโภคสูตร ว่า "ธรรมนี้เป็นธรรมของชนฺ คือเป็นองๆ โดยอาการที่กล่าวแล้ว เหตุนี้ ชื่อว่า เมญูม [๑๒๑] อรรถกถาธรรมมิกสูตร ว่า "บทกาวว่า สฏุตี น ภูฏเชยุ วิภาคโภคณี คำว่า ไมพิธิงโภคทั้งในกลางคืน ไม่พึงบริโภคโภชนานเกินเวลาไปแล้วทั้งในกลางวัน แม้วัตถุภูมิครื่องลุบ Liaเป็นต้น บัณฑิตพึงทราบว่า พระผู้พระภาคทรดำเอาแล้วด้วย คันธพฤฒ ในคำนี้ว่า น อนุจ ดังนี้เหมือนกัน. กล่าว มููููููููููู ดูแ แท่งที่ควร. บทว่า สนุนต ได้แก่ ที่เขาปลูกด้วยเครื่อง ลาดอันควร มีเสื้ออ่อนเป็นต้น. องค์ (การที่นอน) บนพื้นแม่ที่ลาดด้วยผ้าขนสัตว์เป็นต้น ก็อาจร" [๑๒๒] อรรถกถาอุโปกสูตร ว่า "บทกาวว่า มนูา ฉมาม ย สยย สนุนต คำว่า พึ่งนอนบนเตียงที่ควร ซึ่งมีเท้าประมาณคอกม้า หรือบานพื้นที่โบกขาวเป็นต้น หรือบนที่ปลูกอ้นขายลาดหน้า ไปไม้ และฟางเป็นต้นกระไรรไหว." อรรถกถาธรรมมิกสูตร ว่า "บทว่า อุจจิกิ คื อ ไม่พ้นไปจากองค์๘ เหมือนคนตรีซึ่งประกอบด้วยองค์ ๕ ฉะนั้น. บทว่า ทุกขนุตุดา คิอ ผู้จึงที่สุดแห่งวุฒุทุกข์แล้ว." ๑. ป. โช. ๒๒๐. ๒. มิน. ปุ. ๒/๒๔๖. ๓. ป. โช. ๒๒๒. ๔. คือ ๑. อาติ คลองหุ้มหน้าดวย ๒. วิตั คลองหุ้มหลัง ๒ หน้า ก. อาดิค คลองหุ้มกบัข้นัน (บิ้นเทาว่า รามนะ). ๔. สุรีa เครื่องท่า (ป, แตร, หรือกลุ่ย). ๕. มนี โละะแผ่น (ถาบ, ถึง, หรือน้อง).