การดื่มสุราในสิกขาบท : หน้า 185/265

ประโยคที่ ๑ มังคลัตถีนี้เป็นเปล่า เล่ม ๓ - หน้า ๑๘๕ เหล่านี้ คือ บรรดาสุราเป็นต้น น้ำดื่มอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ตั้งแห่งความเมา จิตมีความเป็นผู้ใดจะดื่มปราศจาก ผู้ดื่มถึงความพยายามอันเกิดแต่ฉันนั้น น้ำเมาที่ดื่มแล้วไหลเข้าไป ส่วนในภูมิฤาษีสารปาณสิกขาบท барกล่าวไว้ว่า ไหว้ด้วยสามารถการดื่มสุรา ของภิญญ์ ว่า "กินในสุราเป็นสิกขาบทนี้ ม()ก์ทิดพึงทราบ ความที่การดื่มน้ำเมาเป็นอิตตะตะ เพราะไม่รู้ฌาน (ก็เป็นอาบัติ) ความที่การดื่มน้ำเมานั้น ชือว่าเป็นโลกชนะ เพราะความเป็นน้ำเมาอนุบุคคลพึงดื่มด้วยจิตด้นเป็นอุตตะกเม" ในคำนั้น ความที่การดื่มสุราเป็นอิตตะตะ ย่อมมิได้ด้วยสามารถแห่งภิญญ์ เพราะเหตุนี้แหละ ท่านจึงกล่าวไว้ ในอรรถกถามหานรกว่า ว่า "กินเพราะการดื่มน้ำเมา สำหรับภิญญ์ผู้ไม่รู้ ดื่มน้ำเมาดังแต่พีช ต้องปฏิจจ์ยส่วนสามเนือง แล้วดื่ม จึงถึงสิโลภก (สิโลก) ไม่รู้แล้วดื่ม ไม่ถึงสิโลภก การดื่มน้ำเมา สำหรับพาษามนุษย์ เป็นอิตตะตะ เป็นวัตถุแห่งปราชญ์" ท่านกล่าวไว้ในภูมิภิมวิวรณ์นี้แหงสุราในสิกขาบทนั้นว่า "สามเณรไม่รู้ ดื่มอยู่ ขอบไม่ถึงการขาดสิวลทั้งหมด มีปาณาติปาตา รวมนี้ เป็นตน และการขาดสตนะ แต่ถุกตะ บันฑิตพึงเห็นว่า ๑. สมุฏ ๒/๔๔๕ ๒. สมุฏ ๓/๕๖