เวยาวัจจะในพระพุทธศาสนา : หน้า 155/265

ประโยค๕ มังกรดำที่เป็นเปล เล่ม ๓ หน้า ที่ 155 ขวนขวายด้วยอำนาจจากท่านวัดปฏิบัติแก่นักผู้แก่กว่่า ด้วยอำนาจ การเห็นภิกษุผู้เข้าไปสู่ข้างเพื่ออนุญาต รับบาตรแล้วชวนชนนชาว บ้านแล้วอันนำชินมาคามาใน ด้วยอำนาจการ ได้ยินว่า ท่านงไปนำ บารตรของพวกภิกษุมา แล้วรีบไปนำตามมาเป็นต้น " ภูติศกังดิฤดูสุดรุนั้น ว่า "บุคคลอ่อนเป็นผู้ขวนขวายในวัดปฏิบัติ แก่ผู้เจริญว่านโดยวิั้ยและโดยคุณ ด้วยเจตนาใด เจตนานั้นชื่อว่า เวยาวัจจะ (เทศนาเป็นเหตุขวนขวาย) เวยาวัจจะนั่นแหละ ชื่อเวยาวัจจะ ว่าอย่างหนึ่ง กรรมัอันไปแล้ว คือเป็นไปแล้วกับด้วย อำนาจการยังวัดปฏิบัติ กล่าวคือ เจตนานั้นเป็นเหตุขวนขวายให้ฉงึ้น เพราะเหตุั้น จึงชื่อว่า เวยาวัจจะ (กรรมอันเป็นไปกับค่อย เจตนานั้นเป็นเหตุขวนขวาย) เวยาวัจจะที่บุคคลให้เป็นไปแล้วอย่างนั้น เป็นบุญก็ว่าดั้ง (วัดดูเป็นที่ตั้งแห่งการทำบุญ)" [๔๕๐] เวยาวัจจะนั่นแหม่ ชื่อว่าเป็นมงคล เพราะเป็นเหตุแห่ง การได้พาหนะอันวิสุทธิ ในข้อนั้นมีเรื่องดังนี้ต่อไปนี้ (เป็นเครื่องสาธก). [เรื่องพระเจ้าอัครปัชโชติ ในอดีตกาล อิสรชนคนหนึ่งอาบน้ำ ณ ภายนอกเมืองแล้วเดิน มาอยู่ ได้พบพระปัจเจกพุทธเจ้าองค์หนึ่งในระหว่างทาง นัยว่าท่าน เกี่ยวไปเพื่ออนิเทศมหานครในเมืองไม่ได้กิฏฐา เพราะความที่ชาวพระนคร ทั้งสิ้นถูกมารดใจ จึงออกไปด้วยอารมเปล่า' อิสรชนเห็นท่านแล้ว จึงให้ว่ามว่า "ท่านผู้เจริญ ท่านได้อะไร ๆ บ้างหรือ ?"]