การตอบคำถามในมัยหกสี่ถา : หน้า 118/265

การตอบคำถามในมัยหกสี่ถา ขอบคุณ [๙๘] “นกชื่อมัยกะ ที่เที่ยวไปตามข้างเขา และซอกเขา บินนี้จังตื่นใบสยามมีสูงสุด ร้อง หวองไว้ว่า “ของเรา ๆ” ดังนี้ เมื่อมันพร่า อยู่ย่างนั้น ฝุ่นกก็ทับต่างพากันมิกผลไม้- เลียบแล้วก็บินไป นกนั้นก็ยังบินพ่ออยู่เนื้อเอง ฉันใด บุกคลาคมในโลกนี้ ก็ฉันนั้นเหมือน กัน รวบรวมทรัพย์ไว้ได้มากแล้ว ไม่บำรุงตน เองและญาติพี่น้องหลายตามส่วน; เขาไม่ใช่อย เป็นค่านุ่มนิ่ม อาหาร ระเบียบ และเครื่องดูแล อะไร ๆ และไม่สงเคราะห์หูอุปถัมป์ ลักครังเดียว. เมื่อเขากำลังบูรพาหว่า “ของเร ๆ” อยู่ อย่างนั้น พระราชท่านหลาย หรือพวกโจรหรือ พวกทายาท ผู้ไม่มีที่รัก มาเอาทรัพย์ไป. คนนี้ก็ยังบ่พ่นเพื่ออยู่เนื้อเอง. ส่วนปรารถอุทธาย โภคทรัพย์ ลงเคราะห์หูอำนาจทั้งหลาย เพราะ เหตุนั้น ท่านจึงได้รับเกียรติคุณ ละโลกไปแล้ว ย่อมนั้นก็ในสวรรค์.” [แก้ความ] นั่งอันมาในอรรถถามมัยหกสี่ถา ว่า “บรรดบทเหล่านั้น