การเล่าเรื่องในปัญหาทรชาดก : หน้า 227/265

ประโยค๒ - มังคล deductedที่เป็นเปล่า then ๓ - หน้า 227 แล้ว ในเวลาที่พวกครูมาถึงกันน้ำแตกแผ่ฟันแล้วปรารถนาคัดครูทเหล่านั้น, ครูเหล่านั้นมาแล้วอ้อมจับศีรษะของพวกเขา เมื่อครูทเหล่านั้นพยายามเพื่อจะยกพวกเขาแล้ว ผู้มากระหม่อนแล้วนั่นแล น้ำอ้อมท่วม, ครูทเหล่านั้นงลงไปตามในภายในน้ำบนเอง, ครูทเป็นอันมาก ยอมอิ้นหายเพราะเหตุนี้, เมื่อครูทเหล่านั้นจะจับพวกเขา ประโยชน์อะไรด้วยศีรษะที่พวกครูจับแล้ว พวกครูทับที่ทางทำพวกเขาเข้าให้มีศีรษะลงเบื้องล่าง ให้สำรองอาหารที่พวกเขาไว้รับไว้ ทำให้พวกเขาเข้าเบาแล้ว ยอมนำไปได้ ดังนี้ แล้ว หลี่ไป. เมื่อพญานาคนั้นหลี่ไปแล้ว พญาครูทก็ม. ซีบ่อöย นั้นที่ทาง ทำให้มีศีรษะ ณ เมืองล่าง ให้สำรองอาหารที่รับไว้แล้ว บินไปสู่กาดในวันนั้นเอง. พญานาคหอศีรษะลง ณ เมืองล่าง พูดว่า "เราเองไม่รักษาความลับของแก๊ได้สุด จึงทุกข์มาให้รัง" ดังนั้น แล้วคร่าวารญโดยประการต่าง ๆ. พญาครูทเดี๋ยวนพญานาคนั้นว่า "ท่านบอกความลับของตนแก่สี่เปลือง, บัดนี้ จะคร่าวารญเพื่ออะไร ?" เมื่อพญานาคขอชีวิต ได้ให้ชีวิตแกพญานาคนั้นเอง สัตว์ทั้ง ๒ นัน ได้เป็นผู้พร้อมเพรียงกัน ว่าเราผล อยู่ เป็นมิสรไม่แตกต่างตั้งแต่นั้นมา. ส่วนพญานาคโกรธต่อซีบ่อöย ไปสู่สรวงบทของซีบ่อöยนั้นแล้ว คิดเตียนซีบ่อöยนั้นโดยประการต่าง ๆ. เมื่อจะแข่งกล่าวคำนี้ในปัญหาทรชาดก. ในติงสนิบาทว่า ๑. ชาตกฤกษก. ๑๒๒๓