ความเพียรและการประมาทในทางพุทธศาสนา มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม 3 หน้า 263
หน้าที่ 263 / 265

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงความสำคัญของความเพียรและการไม่ประมาทในชีวิตตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าซึ่งเชื่อว่าเป็นทางสู่การบรรลุผลในทางธรรม ความไม่ประมาณนำไปสู่การมีชีวิตที่มีความหมายและไม่สูญเสียโอกาสในการตื่นรู้ โดยยกคำสอนจากพระสูตรและคำอธิบายจากพระอรรถกาจารย์ในพระธรรมบทเพื่อสนับสนุนแนวคิดนี้.

หัวข้อประเด็น

-ความสำคัญของความเพียร
-การไม่ประมาณในชีวิต
-คำสอนของพระพุทธเจ้า
-อรรถดามพระสูตร
-การมีชีวิตที่มีความหมาย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยคที่ ๓ - มังคลชีวิตที่ป็นแผล เล่ม ๑ - หน้าที่ ๒๖๓ ประมาณแล้ว เป็นผู้มีความเพียรเครื่องเผากัลลส มีดอันส่งไปแล้วอยู่ จิตอันยังไม่พ้น ย่อมพันได้ หรืออาวะะที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความ สิ้นไป!" [๒๕] อรรถดามพระสูตร อันท่าอุฏฐิคุณ บาล อังค์ดตร- นิยายเป็นต้นว่า "ชื่อว่า เป็นผู้ไม่ประมาณ เพราะความไม่อยู่ปราศ- จากสติ ชื่อว่า ผู้มีความเพียรเครื่องเผากัลลส เพราะเผากัลลสด้วย ความเพียร ชื่อว่า ผู้ตบอันส่งไปแล้ว อธิษฐานว่า ผู้ผดดันแน่นแน่ไป แล้ว เพราะเป็นผู้ไม่อ่อนใจกายและชีวิต." ฎิฏฐพระสูตรนั้น ว่า "ความเพียร ชื่ออาวาตาปะ เพราะอรรถว่า เป็นเครื่องเผาและเป็นเครื่องผลาญกัลลสทั้งหลาย เพราะเหตุนี้ พระ อรรถกาจารย์กล่าวว่า "วิริยตาปนา อาตาปิโน" อธิบายว่า ผู้มีความเพียร บทว่า เปลิดตุดสุด คือ ผู้มีจิตอันมุ่งไปสู่ความสำเร็จ แห่งประโยชน์ตามที่ตนประสงค์." [๒๖] คำอันเป็นคาถานี้ ว่า "ความไม่ประมาณเป็นทางองค์ตะ ความประมาณ เป็นทางแห่งมัจจุบุคคล ผู้คนไม่ประมาณแล้วชื่อว่า ย่อมไม่ตาย ผู้ประมาณย่อมเป็นเหมือนคนตายแล้ว." พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ในพระธรรมบทมิ รุ่งเทวาคู่สิงอยู่ ที่ตันนะผลอันมีปม เมื่อจะโอวาทแก่พระเจ้าปัญจะ ได้กล่าวไว้ ในภันฑุคติทุกขาด ในที่สุดแห่งสิเนбитก็นิ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More