ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยคที่ ๓ - มังคลชีวิตที่ป็นแผล เล่ม ๑ - หน้าที่ ๒๖๓
ประมาณแล้ว เป็นผู้มีความเพียรเครื่องเผากัลลส มีดอันส่งไปแล้วอยู่
จิตอันยังไม่พ้น ย่อมพันได้ หรืออาวะะที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความ
สิ้นไป!"
[๒๕] อรรถดามพระสูตร อันท่าอุฏฐิคุณ บาล อังค์ดตร-
นิยายเป็นต้นว่า "ชื่อว่า เป็นผู้ไม่ประมาณ เพราะความไม่อยู่ปราศ-
จากสติ ชื่อว่า ผู้มีความเพียรเครื่องเผากัลลส เพราะเผากัลลสด้วย
ความเพียร ชื่อว่า ผู้ตบอันส่งไปแล้ว อธิษฐานว่า ผู้ผดดันแน่นแน่ไป
แล้ว เพราะเป็นผู้ไม่อ่อนใจกายและชีวิต."
ฎิฏฐพระสูตรนั้น ว่า "ความเพียร ชื่ออาวาตาปะ เพราะอรรถว่า
เป็นเครื่องเผาและเป็นเครื่องผลาญกัลลสทั้งหลาย เพราะเหตุนี้ พระ
อรรถกาจารย์กล่าวว่า "วิริยตาปนา อาตาปิโน" อธิบายว่า
ผู้มีความเพียร บทว่า เปลิดตุดสุด คือ ผู้มีจิตอันมุ่งไปสู่ความสำเร็จ
แห่งประโยชน์ตามที่ตนประสงค์."
[๒๖] คำอันเป็นคาถานี้ ว่า
"ความไม่ประมาณเป็นทางองค์ตะ ความประมาณ
เป็นทางแห่งมัจจุบุคคล ผู้คนไม่ประมาณแล้วชื่อว่า
ย่อมไม่ตาย ผู้ประมาณย่อมเป็นเหมือนคนตายแล้ว."
พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ในพระธรรมบทมิ รุ่งเทวาคู่สิงอยู่
ที่ตันนะผลอันมีปม เมื่อจะโอวาทแก่พระเจ้าปัญจะ ได้กล่าวไว้
ในภันฑุคติทุกขาด ในที่สุดแห่งสิเนбитก็นิ