มังกรคลี่ๆที่เป็นเปล่า เล่ม ๓ - หน้าที่ 241 : หน้า 241/265

ประโยค๕๖ - มังกรคลี่ๆที่เป็นเปล่า เล่ม ๓ - หน้าที่ 241 ที่นี่เป็นหนึ่งในป่าช้านั้นนะเอง. หญิงแก่คนนั้นพาสะใภ้มาสำหรับ เป็นที่พึ่งอาศัยแก่นดน์ กลับมีภูมิใจแต่ล่ะอัน ด้วยประกาศนี้. ๒ กิริยาสามีนอกนี้นำไปแล้ว เฆซากศพ ด้วยสำคัญว่าหญิงแก่ แล้วหลีกไป. ก็ในที่ซ่อนในกันนั้น โรงคนหนึ่งซ่อนอยู่นะดา. ไว้ก่อน. โรงนี้มาเพื่อจะถือเอาอย่อตะกะนั้น เห็นหญิงแก่แล้ว มีความสำคัญ ว่าจะยืน เข้าใจว่า "ห่อด้นะของเรานอนมนุษย์หวานแหนแน่แล้ว" จึงไปบำเอาหยอผม. หมอท่านมดผลงเข้าไปสู้ดำ. หญิงแก่. เราไม่ใช่อย่ากันดินี่ ท่านจงมา เราทั้ง ๒ จักแบ่งทรัพย์นี้ หมอ. เราพึงเชื่อได้อย่างไร ? หญิงแก่. ท่านจงแลลับลินของท่านบนกลืนของเรา. หมอนั้นได้ทำอย่างนั้นแล้ว. หญิงแก่กับว่ากลั้นของหมอนั้นให้ขาด แล้ว. หมอร้องว่า นี่สิตินี่แหละ ดังนี้แล้ว หนีไป. แม้โจรก็ลึกลับ ในวันรุ่งขึ้น หญิงแก่กันถือเอาห่อตะนตรางๆ ไปสู่เรือน. หญิงละใ้คร่ เห็นทรัพย์นั้นเข้า ถามว่า "แม่ ท่านได้ทรัพย์นี้ในที่ไหน ?" หญิงแก่. แม่ พวกเราที่ถูกเผาและเชิญจะก่อไหมในป่าช้า ยอมห ได้ทรัพย์นี้แน่. หญิงละใ้คร่. แต่ฉันก็อาจจะได้หรือ แม่ ? หญิงแก่. เจ้าเป็นเช่นเราก็ได้. หญิงละใ้คร่ันนี้เป็นคนขลา พูดกับสามีผู้เฒ่าเพราะโลกในทรัพย์ ให้เผาตนเสียในป่าช้านั้น ได้ กระทำกาลแล้ว. หญิงละใ้คร่ันนี้ลึกความตายเองทีเดียว เพราะ