การปรองดองในอาราม : หน้า 89/265

ปรองดงนนี้นี ชอว่า อาราม คือ ฐานะอันบุคคลพึงยึดถือ ก่ออารนี แม้ปราศจาก อา อธิปะ ก็ใช้ได้ เหตุนี้น พระอราภาถาวรช่ายจึง กล่าว บาลีว่า สมุครโม valor ก็งงมมีี เนื้อความ (ของบท) ว่า สมุครโม นันก็เหมือนอย่างนี้แหละ [๓๑] อีกสาเลยกสูตร ว่า "ปมทั้งหลายเช่นกันปุ่มที่ดนไม้ เขาเรียกกันว่า อุณหก, ปุ่มเหล่านั้น แข็ง บรุนธอ และเป็นของที่ เจาะได้กา ฉันใด, แม้ว่าทั้งเป็นแล้วว่าสมารถแห่งการกล่อลู่ และกล่าวม่ ก็นันนันนั้นแหละ เหตุนัน วาวนันพระอราภาถาวร จึงกล่าวว่า อุณหกา เหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า "ยา สโทษ รุกข์ ดังนี้เป็นด้น" ฤกษลสังสีติสูตร ว่า "ชนทั้งหลาย ย่อมเรียกกันยง หรือพึมมิทัดห่วงเป็นดน อันเกิดขึ้นไม่เสีย คือ มี แผล ว่า อุณหก. อนัน ก้อนชูหรือปม แห่งต้นไม้มีระึพ ที่พูน เกิดขึ้นเหมือนปน ชื่อว่า อุณหกา ก็ในอิทธรรมนี้ บัณฑิตพึงเห็น วางที่ชื่อว่า อุณหกา ด้วยส่วนเปรียบกับปุ่ม เพราะความเป็น อาการมีอึ้งให้คลายพินาศ และเป็นจากกล้าก็เป็นดน วาวเข้า ไปกระทบโลหิตเป็นเหมือนกันบ้าง พึงเห็นว่าเป็นจากยะน" ฤกษลาสายสูตร ว่า "บทว่า กถุกา คีอ หายานนเอง ก็ความว่ามันเป็นความจากหยาบนั่น เพราะมีพายนทกลเป็นเครื่องหมาย ชื่อว่าเป็นวาเสียดาย เพราะวางนันเป็นจากหยาน เหตุนัน"