เสกฎีษฎีปานิสิกขา: การวิเคราะห์กรรมและอารมณ์แห่งบาปธรรม : หน้า 187/265

เสกฎีษฎีปานิสิกขาปณ ว่า "บวามว่า พีโธ คือ จำเดิมแต่ กาลที่เขาจัดแจงเครื่องปรุงใส่ลงในภาชนะ และแต่ฤกษ์เมื่อสะแห่ง ดอกตาลและมะพร้าวเป็นต้นที่มารองไว้ รสนั้นยังใหม่ๆ ที่เดียว ส่วนดอกวะใบที่เขาปรุงด้วยมาสหลายอย่าง ไม่มีน้ำเมา ชื่อว่า โลน โสภิราชสุดตะ." ก็คำว่า อภิณวาคโต ในกฎฎีษฎีปานิสิกขานั้น ย่อมผิด จากคำนี้ว่า อิฐิรวา สิโต เพราะรสแห่งดอกไม้ที่ดีขึ้นใหม่ๆ นั้น ไม่ควรจะกล่าวว่า ที่เขาดงไว้ในนานเลย ดังนี้เถือ. [๑๒๙] ก็กรมกิเลส ๔ ประการตามที่กล่าวแล้ว เป็นเจตนา โดยธรรมเทียว เหตุนี้ ในอรรถกถาสมมุติฐสุตรเป็นต้น พระ อรรถกถาจึงทั้งหลายจึงกล่าวไว้ ในอรรถกถาแห่งอุตสาหกรรมกว่า "กรมบด ๓ ข้อโดยลำดับ เป็นเจตนาธรรม" ดังนี้. บทว่า สุตฺ ได้แก่ กรรมบฺ ๓ ข้อ ด้วยสามารถแห่งกาย- กรรม ๓ และวิจักษณ์ ๔. ถกวามด้วยมรรค ๕ บ. [อธิบายของกรรมบฺ] [๑๓๕] แม้ตนเป็นเหตุวุ่นวายจากเวร ๕ นั้น ก็พึงทราบโดยนัย ที่ข้าพเจ้ากล่าวไว้แล้ว ในอธิกาหแห่งอุตสาหกรรมในหนหลังนั่นเกิด. ส่วนอารมณ์ของกรรมเด่นนั่น ท่านกล่าวไว้ในอรรถกถาทั้งหลายแล้ว. จริงอย่างนั้น พระอรรถกถาจึงทั้งหลายหมายเอาโลภวิถี จึงกล่าว ไว้ในอรรถกถาสมมุติฐสุตรเป็นต้นว่า "อารมณ์แห่งบาปธรรม