ธรรมเทศนาเกี่ยวกับความสุขและทรัพย์สมบัติ : หน้า 232/265

ประโยค ๔ - มังคลัตถทีปิโส เล่ม ๑ ก หน้า ๒๓๒ [๒๒๓] พระศาสดาตรัสรับรองดีนานนี้มาแล้ว เมื่อจะทรงแสดงธรรมแก่เศรษฐี ได้ทรงภาษาว่า ๓ คาถา ในภัททุมุขชาฏก ในปัญจวรรครเหติบอกว่า "นักลงนั้นได้หม้ออัฐุ ที่ใส่สมบัติสัตว์ พึงใครู่ทุกอย่างแล้ว ยังตามรักษาไว้ได้เพียงใด, เขาย่อมถึงสุขเพียงนั้น. เมื่อใดเขามา and เชื่อ แล้วทำกายมือเฎีย เพราะความงามา เมื่อบั้นเขา เป็นคนเถลเปลือย บางคราวนุ่งผ้าเก่า เป็นคนเข่า ย่อมเตือนร้อนในภายหลัง, บุคคล ได้นำทรัพย์แล้ว ย่อมใช้สอยด้วยความประมาณ, บุคคลนั้นมีปัญญา ตาม ย่อมเตือนร้อนในภายหลัง เหมือนนักลงทำลายหม้อแล้ว ย่อมเตือนร้อนใน ภายหลัง ฉะนั้น..." [๒๒๔] บรรดาบทเหล่านี้ ว่า สุพพบก์ ท์ คำว่า ซึ่งหม้ออันสามารถจะให้วัสดุกันปวง. บทว่า ภูมิ เป็นไวพจน์ ของหม้อ. บทว่า ยาว ได้แก่ ตลอดกาลมีประมาณเท่าใด. บทว่า อนุเปตติ คือ ย่อมรักษา. บทว่า มุตโต คือ เมาแล้ว ด้วย ความเมามายเพราะสุรา. บทว่า ทิติโต คือ เชอแล้ว เพราะเซะ. บาท